Менің сізге төменде қол қойып, арыз жазу себебім мынау!
Мен өзім, шынымды айтайын, әдебиетті онша көп оқымаймын. Өйткені, біріншіден, оған қол тимейді. Ал екіншіден, мен болсам қазір лесхозда жұмыс істеймін. Яғни әдебиетпен ешқандай байланысым жоқ.
Бүгін бағана түскі тамақтан келе жатсам, біздің әлгі секретарь әйел: «Әбдіғали, сені журналға жазып қойыпты. Мә, мына әңгімені оқышы» дейді. Жүрегім су ете қалды. Ойпырмай, неге жазады, не қылмысым бар деп, оқи бастадым. Өзі сала құлаш ұзақ мақала әңгіме екен. Сонда да болса бас алмай отырып, оқып шықтым. Сөйтсем, Әбдіғали дейтін маскүнем біреу жайында екен. Тек атының ұқсастығы болмаса, бас - қасының бәрі де менің басымнан кешкен уақиғалар емес. Бұл қайтып мен туралы болады деп, біраз ойланып отырдым да, біле қойдым. Біріншіден, бұл мақала очерктің авторы Б. Сәрсенов жолдас «Н. ауданының орталығына барып түсе қалдым, мезгіл көз байланып қалаған кешкі уақыт еді» деп жазады. Мұндағы оның Н. деп, жасырып отырғаны ол, сөз жоқ, біздің Нарын ауданы. Өйткені біздің облыста Н. әрпімен басталатын басқа аудан атымен жоқ. Оны мен райсоветке барып, анықтап білдім.
М.Ю.Лермантов родился 3 октября 1814 года. Ему не исполнилось и 3 года, как умерла его мать(Мария Михайловна). Его воспитывала бабушка-Елизавета Алексеевна. Она научила его разговаривать на 3 языках, играть на скрипке,рояле. Знал много стихов, а в 14 сам написал стихи. Но на все его стихи никто не отзывался. Славу ему принесла стихотворение"Смерть поэта", который написал, будучи потрясенным гибелью Пушкина. Затем пишет ряд стихов"Мцыри", "Бородино", "Герой нашего времени" Когда Лермантов возвращался с Петербурга( он учился в Московском университете, затем уезжает в Петербург) он встретил Мартынова, он смеялся на такими людьми как Лермантов, что дело дошло до дуэли. Мартынов просто убил Лермантова одним выстрелом. Эта дуэль состоялась 15 июля 1841 года между 6-7 часами вечера. Никто не знает где именно произошла дуэль, но считают,что у подножья горы Машук или у Перкальской скалы
Это философское произведение. Особую эмоциональность этому стихотворению в прозе придает то, что тема выражается через восприятие автором своего настроения. Стихотворение в прозе — особый жанр. Это небольшое прозаическое произведение лирического характера. Как мы уже сказали, лиризм достигается образностью, эмоциональностью, заменой повествовательного начала началом философским, оценочным. В таких произведениях ритмико-интонационные особенности, создающие лирический настрой, выражены не во внешней организации (рифма, стихотворные строки и т. д.), а внутренне, а также использованием лексико-синтаксических форм, стимулирующих особую эмоциональную выразительность авторской речи, что мы видим в стихотворении в прозе «Завтра! Завтра!». Чем можно
Құрметті жолдас редакция! Сау-сәлемет боларсыз.
Менің сізге төменде қол қойып, арыз жазу себебім мынау!
Мен өзім, шынымды айтайын, әдебиетті онша көп оқымаймын. Өйткені, біріншіден, оған қол тимейді. Ал екіншіден, мен болсам қазір лесхозда жұмыс істеймін. Яғни әдебиетпен ешқандай байланысым жоқ.
Бүгін бағана түскі тамақтан келе жатсам, біздің әлгі секретарь әйел: «Әбдіғали, сені журналға жазып қойыпты. Мә, мына әңгімені оқышы» дейді. Жүрегім су ете қалды. Ойпырмай, неге жазады, не қылмысым бар деп, оқи бастадым. Өзі сала құлаш ұзақ мақала әңгіме екен. Сонда да болса бас алмай отырып, оқып шықтым. Сөйтсем, Әбдіғали дейтін маскүнем біреу жайында екен. Тек атының ұқсастығы болмаса, бас - қасының бәрі де менің басымнан кешкен уақиғалар емес. Бұл қайтып мен туралы болады деп, біраз ойланып отырдым да, біле қойдым. Біріншіден, бұл мақала очерктің авторы Б. Сәрсенов жолдас «Н. ауданының орталығына барып түсе қалдым, мезгіл көз байланып қалаған кешкі уақыт еді» деп жазады. Мұндағы оның Н. деп, жасырып отырғаны ол, сөз жоқ, біздің Нарын ауданы. Өйткені біздің облыста Н. әрпімен басталатын басқа аудан атымен жоқ. Оны мен райсоветке барып, анықтап білдім.