Бывае, у галаву прыйдзе думка: навошта людзі спаваюць, танцуюць, складаюць вершы? Навошта патрэбна мастацтва? Ад яго няма ніякай практычнай карысці. Будаўнік пабудаваў дом, тут усё зразумела, у ім будуць жыць людзі. Але вось паэт склаў вершы, яны знаходзяцца на паперы, а людзі ідуць сваёй дарогай, не зважаючы іх, быццам гэтых вершаз няма і не было. Адказ заключаецца ў тым, што людзі разумеюць адны і тыя ж рэчы па-рознаму. Напрыклад, ідзе снег, таму мама апранае сваіх дзяцей цяплей, мецеаролаг мерае глыбіню снежнага покрыва, дзеці бяруць санкі, лыжы і бягуць на вуліцу. А паэт становіцца больш уважлівым і з гэтага снегу, паветра, з жыцця іншых людзей, з самаго сябе здабывае некалькі радкоў. Мастак спаборнічае са снегам. Ён бярэфарбы, паперу і малюе белыя прасторы, залатыя сонечныя праменні на палях. І калі-нікалі здараецца, што мастак перамагае снег. Ён прыбаўляе да прыгажосці прыроды сваё сэрца, і людзі спыняюцца перад карцінамі, зачараваныя. Ад гэтых намаляваных фрагментаў ім чамусць становіцца лепш жыць. Пэўна, людзі не могуць без гэтага існаваць. Галодныя і сытыя, бедныя і багатыя, несправядліва пакрыўджаныя і акружаныя каханнем - усе яны ўвесь час цягнуцца да мастацтва. Рэальнае, штодзённае жыццё пераходзіць на паперу, на кінаэкран, на нотны ліст праз рукі і душу аўтара і атрымліваецца прыгажосць. Я лічу так: мастацтва не корміць і не поіць чалавека, але нейкім незразумелым чынам робіць яго шчаслівым.
В таком домике вполне могла бы жить старая ведьма. Согнутая в три погибели, с палкой-клюкой намного выше ее самой, она бы передвигалась по хате, шаркая ногами и что-то постоянно бурча себе под нос. Под ногами у ведьмы мельтешит кот - черный, и, как ни странно, упитанный и лоснящийся. Пальцы у ведьмы-старух, хоть и крючковатые, как она сама, но подвижные - вот она достает из какого-то мешочка травки, вот кидает их в бурлящий на печи горшочек. На печи кто-то завозился, завздыхал, и тут моему взору открылась белая, как снег, пятка, а через мгновение показалась и вся ее обладательница: черная коса до пояса свешивается через плечо, тонкий стан перехвачен искусно расшитым пояском, а взгляд черных, недобрых глаз заставляет сердце трепыхать и останавливатся в страхе.
Опричник Кирибеевич- приближенный царя Ивана Васильевича, следовательно, царь будет стараться защитить его от недоброжелателей, и при ссоре опричника с крестьянином, царь будет на стороне Кирибеевича. Молодой опричник- красив, самоуверен, хвастлив, но не бессовестливый. Однако его поведение с Аленой Дмитриевной я бы счёл(-ла) неправильным. Кирибеевич ведь знал, что она замужняя, но все же исполнил свое желание, тем самым подставив семью Калашникова. И Калашников и опричник уважали Ивана Грозного, однако уважение не помешало Кирибеевичу обмануть царя ради собственной выгоды. Поэтому за все, вышеперечисленное я осуждаю опричника. А уважать его можно за то, что он готов сложить голову по приказу царя, защищая Русь от набега крымцев.
