Как и большинство своих произведений, автор описывает любой к своей родине, к родному уголку своего детства и юности. Будучи взрослым мужчиной, приезжает в родные края и видит мальчишку, который жаждет с нетерпением покинуть село, для того, чтобы начать веселую и безудержную жизнь вне территории своего родного края. В лице этого мальчишки он помнит себя маленьким мальчиком. Но живя большое время за территорией села Никольское, он возвращается в родные края и вспоминает, что детство было беззаботным, а юношеские года были необыкновенными и счастливыми именно в родном селе Никольском. Но счастливое юношество , и теперь остается о нем только изредка вспоминать.
Доспамбет жырау - қазақтың белгілі ақыны әрі қолбасшысы. XV ғасырдың 90-шы жылдары Азау қаласында (қазіргі Ростов облысында) дүниеге келген. Ол Кіші Ноғай ордасының әскери шонжарлар отбасынан шыққан. Доспамбет Бақшасарай мен Стамбұл қалаларында болып, жақсы білім алған. Отыз жылдай ғана өмір сүрген ақын ұрпақтарына өзінің құнды поэтикалық шығармаларын қалдырған. Оның өлеңдерінде жауынгерлердің жорықтары мен ерліктері жырланған. Батырларға тән ар-ождан мен намыс үшін күрескен жауынгерлерді керемет суреттей білген.
Доспамбет жыраудың толғау түрінде жазылған бірнеше шығармасы сақталған. Олар: «Айнала бұлақ басы тең, Азаулының Стамбұлдан несі кем», «Арғымаққа оқ тиді», «Айналайын, Ақ Жайық».