Установи послідовність подій твору Р. Баха а)Джонатан став вигнавцем б) джонатон ударився об воду, ледве не помер в)джонатан повернулся до заграю з учнями г)джонатан став учнем Чіанга
З гэтых радкоў становiцца зразумелым, чаму аўтар узяў сабе такi псеўданiм — Крапiва. Так, як гэтая «марная трава» гатова апячы кожнага, хто датыкнецца да яе, так i пiсьменнiк не можа моўчкi прайсцi каля любой заганы чалавечага грамадства, абавязкова «апячэ» таго, хто з'яўляецца парушальнiкам дысцыплiны. Вялiкага майстэрства дасягнуў Кандрат Кандратавiч Крапiва ў жанры байкi. Выкрыццё нейкай заганы праз смех, на маю думку, больш дзейснае, чым проста указание на гэтую загану. На такi метад людзi звычайна рэагуюць хутчэй. Напэўна, так думаў i сам паэт, таму самых злосных парушальнiкаў дысцыплiны ён рабiў героямi сваiх баек. Хто толькi не трапляўся на вострае пяро Крапiвы: гультаi, дэмагогi, кар'ерысты, тыя, хто любiў пажывiцца зачужы кошт, невукi... Вельмi часта пiсьменнiк браў нейкую прыказку i раскрываў яе сэнс у баечнай алегорыi. Гэта можна сказаць пра байку «Дзед i баба». У аснове яе прыказка «Баба з воза — каню лягчэй». У гэтай байцы Крапiва асудзiў тых людзей, якiя толькi робяць выгляд, што працуюць, а на самай справе яны толькi перашкаджаюць у рабоце. У байцы «Саманадзейны конь» аўтар раскрывав сэнс прыказкi: «Вялiкаму каню — вялiкi хамут». Крапiва высмеивав тут такую рысу характару чалавека, як саманадзейнасць. Аўтар сцвярджае, што кожны чалавек, перш чым узяцца за якую-небудзь справу, павiнен добра падумаць: хопiць у яго розуму i сiлы справiцца з гэтай работай цi не. Кожны чалавек павiнен займаць месца суразмерна са сваiмi магчымасцямi. У адваротным выпадку ён будзе выглядаць так смешна, як той плюгавенькi конiк з байкi, што палез у вялiкi хамут. Многiя радкi, якiмi Кандрат Крапiва заканчваў свае байкi, сталi крылатымi выразамi. Узяць хоць бы байку «Дыпламаваны баран», якая мне вельмi спадабалася. У гэтым сатырычным творы пiсьменнiк выкрыў такiя чалавечыя заганы, як тупасць, невуцтва i разам з тым iмкненне да славы, да незаслужанага гонару. Вось як гаворыць К. Крапiва пра такiх людзей: «Другi баран — нi «бэ», нi «мя», а любiць гучнае iмя». Прайшло ўжо шмат гадоў з таго часу, калi пiсалiся байкi Крапiвы, аднак актуальнасць iх не знiкла i сёння. Шкода i крыўдна, але ў нашым грамадстве зараз хапае i дыпламаваных бараноў, i махальнiкаў iвановых, i саманадзейных коней. А пакуль ёсць гэтыя заганы, то не будуць трацiць свайго значэння i байкi Крапiвы. Хай сабе яны i не выкараняюць з нашага грамадства пералiчаныя вышэй недахопы, аднак не даюць людзям забыцца на тое, што гэтыя з'явы — не нормы жыцця, з iмi трэба змагацца.
Путь ко Краткий очерк аскетики» Феофана Затворника — одно из самых авторитетных наставлений по нравственному богословию и аскетике. Святитель Феофан читал в Петербургской академии курс нравственного богословия. «Путь ко и представляет этот курс в переработанной для публикации форме. Задачей Феофана Затворника в «Пути ко было построение всей христианской жизни на началах святоотеческой аскетики, что по тем временам (во всяком случае, для академического богословия) — радикальный шаг. Феофан Затворник отмечает и одобрение Игнатия (Брянчанинова), тогда Сергиевского архимандрита. Феофан Затворник так начинает «Путь ко последняя цель человека — в общении с Богом — и путь к ней: это вера с хождением в заповедях, при благодати Божией. Приложить бы только слово: вот путь! Иди! Легко сказать: вот путь, иди! Но как сделать это? Большей частью недостает желания идти. Упорно отревает душа, увлеченная какою-либо страстью, всякое понуждение и всякий призыв; очи от Бога отвращает и смотреть на Него не хочет. Закон Христов не по сердцу; ей и слушать о нем нет расположения: душа, как говорят, не лежит. Спрашивается, как же дойти до того, чтобы родилось желание идти к Богу путем Христовым; как сделать, чтобы закон напечатлелся в сердце и человек, действуя по этому закону, действовал бы от себя, непринужденно, чтобы закон сей не лежал на нем, а как бы исходил от него?» Феофан Затворник различал в христианской жизни: «три степени, которые, по свойству их, можно назвать так: 1-ю — обращением к Богу, 2-ю — очищение или самоисправлением, 3-ю — освящением. На первой — человек обращается от тьмы к свету, от области сатанины к Богу; на второй — очищает храмину сердца своего от всех нечистот, чтобы принять грядущего к нему Христа Господа; на третьей Господь приходит, вселяется в сердце и вечеряет с ним. Это состояние блаженного богообщения — цель всех трудов и подвигов! Изобразить все сие и определить правилами и будет значить — указать путь ко Полное в сем деле руководство берет человека на распутьях греха, проводит огненным путем очищения и возводит до возможной для него степени совершенства, в меру возраста исполнения Христова. Иначе, оно должно показать: 1. как начинается в нас христианская жизнь; 2. как совершенствуется — зреет и крепнет; 3. какою является в полном своем совершенстве».
Выкрыццё нейкай заганы праз смех, на маю думку, больш дзейснае, чым проста указание на гэтую загану. На такi метад людзi звычайна рэагуюць хутчэй. Напэўна, так думаў i сам паэт, таму самых злосных парушальнiкаў дысцыплiны ён рабiў героямi сваiх баек.
Хто толькi не трапляўся на вострае пяро Крапiвы: гультаi, дэмагогi, кар'ерысты, тыя, хто любiў пажывiцца зачужы кошт, невукi... Вельмi часта пiсьменнiк браў нейкую прыказку i раскрываў яе сэнс у баечнай алегорыi. Гэта можна сказаць пра байку «Дзед i баба». У аснове яе прыказка «Баба з воза — каню лягчэй». У гэтай байцы Крапiва асудзiў тых людзей, якiя толькi робяць выгляд, што працуюць, а на самай справе яны толькi перашкаджаюць у рабоце.
У байцы «Саманадзейны конь» аўтар раскрывав сэнс прыказкi: «Вялiкаму каню — вялiкi хамут». Крапiва высмеивав тут такую рысу характару чалавека, як саманадзейнасць. Аўтар сцвярджае, што кожны чалавек, перш чым узяцца за якую-небудзь справу, павiнен добра падумаць: хопiць у яго розуму i сiлы справiцца з гэтай работай цi не. Кожны чалавек павiнен займаць месца суразмерна са сваiмi магчымасцямi. У адваротным выпадку ён будзе выглядаць так смешна, як той плюгавенькi конiк з байкi, што палез у вялiкi хамут.
Многiя радкi, якiмi Кандрат Крапiва заканчваў свае байкi, сталi крылатымi выразамi. Узяць хоць бы байку «Дыпламаваны баран», якая мне вельмi спадабалася. У гэтым сатырычным творы пiсьменнiк выкрыў такiя чалавечыя заганы, як тупасць, невуцтва i разам з тым iмкненне да славы, да незаслужанага гонару. Вось як гаворыць К. Крапiва пра такiх людзей: «Другi баран — нi «бэ», нi «мя», а любiць гучнае iмя».
Прайшло ўжо шмат гадоў з таго часу, калi пiсалiся байкi Крапiвы, аднак актуальнасць iх не знiкла i сёння. Шкода i крыўдна, але ў нашым грамадстве зараз хапае i дыпламаваных бараноў, i махальнiкаў iвановых, i саманадзейных коней. А пакуль ёсць гэтыя заганы, то не будуць трацiць свайго значэння i байкi Крапiвы. Хай сабе яны i не выкараняюць з нашага грамадства пералiчаныя вышэй недахопы, аднак не даюць людзям забыцца на тое, што гэтыя з'явы — не нормы жыцця, з iмi трэба змагацца.