Пётр Андреевич Гринёв - главный герой повести Александра Сергеевича Пушкина "Капитанская дочка".
Пётр жил в поместье своего отца и получил обычное домашнее воспитание. Его воспитывал сначала стремянной Савельич, а потом француз Бопре, а в свободное время Пётр проводил с дворовыми мальчишками.
Пётр почитал родителей и уважал их желания. Когда отец решил отправить его на службу в Оренбург, Пётр не посмел ослушаться, хотя ему очень хотелось проходить службу в Петербурге. Перед дорогой отец наказал Петру служить верно и помнить пословицу: "береги платье снову, а честь смолоду". Гринёв хорошо запомнил слова отца и верно служил императрице.
Пётр Гринёв очень благородный и честный. Проиграв Зурину сто рублей, он заставляет Савельича вернуть долг, считая это долгом чести. А Когда Швабрин оскорбил Машу, то Пётр не задумываясь вызвал его на дуэль.
Гринёв показал себя Храбрым, смелым и отважным человеком. При разговоре с Емельяном Пугачёвым, он не стал ему врать, а прямо сказал, что не перейдёт на его сторону, а если прикажут будет сражаться против банды Емельяна. Пётр не побоялся отправиться Машу от Швабрина, хотя знал, что его могут поймать и убить. Он рисковал жизнью пробираясь в крепость, проявил мужество и смекалку.
Доброта и великодушие Гринёва очень пригодились ему, ведь Пугачёв помнил подарок и только поэтому его помиловал.
В повести Пётр Гринёв показан в развитии: сначала легкомысленным мальчишкой, потом самоутверждающимся юношей, и наконец, взрослым и решительным мужчиной.
1.Дружиские, Лиза прикрывает Софью.
2.Он относиться к ним плохо, и говорит что они не учат не чему хорошему.
" Всю ночь читает небылицы,
И вот плоды от этих книг! "
3. Фамусов взял его себе секретарем.
4.Софья сочиняла его на ходу, да и вообще много совпадений которые настораживали
5. Скалозуб
6. "недалеким" человеком
7. О буфетчике Петруше
8. три года
любовные отношения
10,Фамусов рад приезду Чацкого "Здорово, друг, здорово, брат, здорово!"
11. за кого выдать дочь
12.по мнению Чацкого там одни лицемеры ,подхалимы.
Андрэю Лабановічу, маладому настаўніку «па душы быў і гэты глухі куток Палесся, аб якім яшчэ дома так многа цікавага наслухаўся ад аднаго старога аб'ездчыка, і гэты народ з яго асаблівай моваю і звычаямі, так не падобнымі да мовы і звычаяў тых беларусаў, з гушчы якіх выйшаў Лабановіч; гэты некрануты край старажытнасці, якая на кожным кроку кідалася яму ў вочы і затрымлівала на сабе ўвагу...» Вёска Цельшына — першае месца яго самастойнай працы.
Сваю дзейнасць Лабановіч пачынае з паездкі ў воласць. Калега Лабановіча Саханюк знаёміць яго з мясцовай інтэлігенцыяй, з пісарам і яго памочнікам, з «пісаранкамі», дочкамі Пятра Восіпавіча, з айцом Кірылам і матушкай. Апошні ўразіў Лабановіча непрыняццем мужыка, непавагай да яго, з чым настаўнік горача спрачаецца. Разам з тым а. Кірыл лечыць і матэрыяльна падтрымлівае прыхажан. Лабановіч вымушаны прызнаць, што а. Кірыл «многа лепшы за тых, хто пра народ гаворыць высокія словы».
Стараста Раман Круглы загадвае цельшынцам пасылаць дзяцей у школу. Лабановіч праводзіць першыя заняткі, знаёміцца з вучнямі, імкнецца з першых крокаў заслужыць іх давер. «Сваё галоўнае назначэнне як настаўніка Лабановіч вызначыў так: абудзіць і выклікаць да дзеяння крытычны розум, каб да кожнай з'явы і факта яны падыходзілі з пытаннямі — як выніклі? У чым іх прычына? »
Лабановіч знаёміцца з сям'ёй пана падлоўчага. З першага вечара маладому настаўніку кінулася ў вочы старэйшая дачка падлоўчага Ядвіся, «стройная чарнявая дзяўчына, гадоў шаснаццаці».
Справа ў школе наладзілася. Лабановіч радаваўся поспехам сваіх навучэнцаў, аддаваў ім шмат часу.
На свята, пасля вечарыны ў арцельнага старасты Бабініча, дзеці якога павінны былі хадзіць у Цельшынскую школу, Лабановіч выбраўся да свайго былога настаўніка, сябра Турсевіча. Узаемная радасць ад сустрэчы. Гаворка-спрэчка пра сэнс жыцця (пра гэта Лабановіч нямала думаў на адзіноце), пра прыгажосць роднай прыроды, служэнне свайму народу.
Турсевіч паведамляе, што збіраецца падацца ў інстытут. Лабановіч таксама адчувае патрэбу ў ведах, але інстытут яго не вабіць. «Гэта тая ж самая казарма — семінарыя, розніца толькі ў тым, што інстытут канчаткова заб'е ўсё яшчэ больш-менш жывое ў нашай душы, чаго не забіла семінарыя, і з настаўніка зробіць сухога кашчэя-чыноўніка», — гаворыць ён сябру, упершыню ў глыбі душы адчуўшы быццам нейкую непрыязнасць да яго.
Зайшоўшы па вяртанні ў Цельшына да пана падлоўчага, Лабановіч прыкмеціў, што Ядвіся ім вельмі цікавіцца. «Яе круглыя цёмныя вочы затрымліваліся на ім часта і доўга, з радасныя, то ясна-спакойныя, то крыху як бы засмучаныя, і глыбока западалі яму ў самае сэрца...» Разам з тым настаўнік адчуваў страх перад каханнем. Ён баяўся, што гэтым звяжа сябе. «Яго цягнула вольная праца ў невядомых прасторах людскога жыцця, яму хацелася пашырыць свой кругагляд...» А вобраз Ядвісі стаяў у вачах і нібы смяяўся з го разважанняў. Ад старожкі бабкі Мар'і Лабановіч ведаў сямейнае жыццё свайго суседа пана падлоўчага. Першая жонка яго памерла, пакінуўшы дзвюх дачок і сына. У сям'і пан падлоўчы быў жорсткім чалавекам, біў і першую, і другую жонку. Сваёй запалоханасцю, пакорлівасцю лёсу пані падлоўчая выклікала ў Лабановіча і шкадаванне, і непавагу.
Объяснение: