События произведения происходят в среде запорожских казаков, в первой половине XVII века. История казацкого восстания 1637—1638 годов, подавленного гетманом Николаем Потоцким, легла в основу повести Н. В. Гоголя «Тарас Бульба» и дала конкретные примеры драматических судеб героев.
Объяснение:
или
Главная особенность художественного произведения на историческую тему - в том, что автор органично сочетает в нем рассказ о событиях, имевших место на самом деле, с литературными приемами и авторским вымыслом. Несколько необычна в этой связи повесть Н.В.Гоголя «Тарас Бульба»: исторические события в ней не конкретизированы, более того, при чтении порой довольно трудно бывает определить, в какое время разворачиваются действия - в 15, 16 или 17 веке. К тому же ни один из героев не является историческим лицом, включая самого Тараса. Несмотря на это, с момента появления произведения его причисляют к эпическим повестям, иногда называют романом. В чем же сила и масштабность «Тараса Бульбы»?
Основной герой произведения – Витя. Этот мальчик потерял мать и теперь живет в сибирской деревне у бабушки с дедушкой. Несмотря на трудные для семьи времена, он всегда был обут, одет, сыт и ухожен, потому что и бабушка, и дедушка о нем заботились. Витя дружил с левонтьевскими ребятишками, что не нравилось Катерине Петровне, так как последние были плохо воспитаны и хулиганили. Очень выразительными получились все главные герои. Астафьев («Конь с розовой гривой») изобразил их со своими неповторимыми чертами. Поэтому читатель сразу видит, насколько Витя отличается от левонтьевских детей. В отличие от них, он думает не только о себе, он знает, что такое ответственность и совесть. Витя прекрасно осознает, что поступает плохо, и это его мучает. В то время как Санька просто пользуется ситуацией, чтобы набить себе живот. Поэтому случай с пряником настолько потряс мальчика, что он запомнился ему на всю жизнь.
Объяснение:
Мы вельмі многа чытаем. Знаходзім герояў, з якімі нам прыемна было “пазнаёміцца”. Знаходзім поўную супрацьлегасць сабе. А часам знаходзім тых, без каго больш не абыходзіцца наша жыццё. Мне пашчаслівілася знайсці такую гераіню, дзякуючы Івану Пятровічу Шамякіну.
Саша Траянава- галоўная гераіня аповесці “Непаўторная вясна” з пенталогіі «Трывожнае шчасце». Сумленная дзяўчына, якая аддадзена свайму каханню, працы і людзям.скачанные файлы
Саша — фельчар у далёкай вёсачцы. У яе жыцці адсутнічаюць бытавыя клопаты: здымае ложкамесца разам з гаспадыняй. Працы ж яна аддадзена настолькі, што нават прыезд каханага хлопца не “выбівае” яе з паўсядзённых клопатаў медработніка. Тым не менш з жыццёвым прынцыпам “найперш думай пра грамадзянскі абавязак, а потым пра сябе” жылі не толькі героі І. Шамякіна, але і многія іх сучаснікі.
Упершыню ў аповесці Саша з’яўляецца пад час думак Пятра «… яна скончыла школу и паехала на працу вось у гэтую далёкую вёску… Яна ўжо самастойны чалавек, фельчар, у яе новыя знаёмыя…». Ужоў яго разважанніакрамя яе паводзінаў,мы бачым некаторыя рысы знешнасці і характару Сашы: «… яе вочы, блакітныя і ласкавыя… яна добрая, шчырая…».
Не ўсім зразумелыя паводзіны Сашы, якая як след не сустрэла хлопца, не пачаставала яго, не арганізавала баўленне часу, сведчаць пра чысціню і прыгажосць яе пачуццяў, пра высокую маральную патрабавальнасць да сябе і іншых людзей. Гераіня ўспрымае каханне як глыбока інтымнае пачуццё, у якім удзельнічаюць двое і ў якое не павінны ўмешвацца іншыя людзі. Яна не хоча прылюдна выяўляць свае пачуцці і нават выдае Пятра за свайго стрыечнага брата, каб людзі не даведаліся пра іх каханне і не змаглі выпадковым словам парушыць нешта ў іх адносінах. Пры ўсёй закаханасціў Шапятовіча Саша не страчвае свой дзявочы гонар, годнасць.
У працы Саша – натура актыўная. Яна, як медык, не можа адасобіцца ад людзей. Ісці ім на дапамогу ў любых выпадках – гэта яе крэда. Далейшыя паводзіны гераіні –прыклад непарыўнасці асабістых і людскіх інтарэсаў. І. Шамякін неаднаразова ставіць сваю Сашу ў складаныя сітуацыі.
Энергічная, клапатлівая, уважлівая да кожнага хворага, яна і ў далёкай палескай вёсцы знайшла сваё месца. Яе не спалохалі ні начныя візіты ў суседнюю вёску да парадзіхі, ні вучоба ў вячэрняй школе за шэсць кіламетраў. Наогул, Саша выглядае светлай і надзейнай. Магчыма, сур’ёзная праца медыка зрабіла яе такой. Яна неяк па-мацярынску клапоціцца пра Пятра, калі кладзе яму ў дарогу яблыкі і грошы, хоць той відавочна сваімі ўцёкамі пакрыўдзіў дзяўчыну.
Шчырасць пачуццяў маладых герояў выпрабоўваецца жыццёвымі цяжкасцямі і тымі праблемамі, якія часта ствараюцца імі самімі па прычыне юнацкага максімалізму, рэўнасці, няўмення, а іншы раз нежадання дараваць блізкаму чалавеку, паставіць сябе на яго месца. Але ж Саша і Пятро яшчэ маладыя, і мы верым, што іх каханне пераадолее ўсе перашкоды. Адна з такіх перашкод –гэта выбар між сапраўдных каханнем і матэрыяльнымі каштоўнасцямі. І Саша зрабіла выбар не на карысць матэрыяльнай забяспечанасці, спакойнага існавання з інтэлігентам Лялькевічам.
Гераіня можа быць і самаахвярнай. Калі цяжка захварэў Пятро, кінулася бегчы праз ноч у горад ратаваць мужа. Для таго часу гэта быў дзёрзкі ўчынак. “Сапраўды, – піша І. Шамякін, – незадоўга перад гэтым выйшаў закон, згодна з якім за прагул, за спазненне на работу аддавалі пад суд. Сашу, добрасумленную ва ўсім, крыштальна чыстую, заўсёды страшыла думка, што і яна можа неўзнарок трапіць на лаву падсудных. А як яна дакажа, што ёй трэба было абавязкова ехаць, яны ж нават не запісаны ў загсе?” Боязь за жыццё каханага чалавека аказалася мацней за суровы закон.
Зычлівасць Сашы ў стасунках з людзьмі іншых прафесій, прыязныя адносіны з гаспадыняй – вось тыя якасці, якія дапамагалі маладой маці ў цяжкія хвіліны і за якія яе паважалі аднавяскоўцы і нават малазнаёмыя людзі.
Саша Траянава- гэта вобраз,які вельмі блізкі майму сэрцу. З першага слова пра дзяўчыну я палюбіла яе. Спрабавала шукаць свае рысы ў паводзінах гэтай гераіні, знаходзіла, была вельмі рада. Бывала, што калі зраблю нешта дрэннае, то адразу ўспамінаю Сашу, пачынаю працаваць над тым,каб паправіць, што нарабіла.