*Чудик* собирается на Урал, к брату, с которым не виделся около двенадцати лет, но перед поездкой влипает в разные неприятные истории. В магазине, купив племянникам гостинцев, он замечает пятидесятирублёвую бумажку, поднимает её и оставляет на кассе, предполагая, что за ней вернётся владелец. Выйдя на улицу, Чудик осознаёт, что это именно он потерял свои деньги. Вернуться за ними он не смеет, думая, что люди примут его за человека, решившего прикарманить чужой полтинник.
На Урал Чудик летит в самолёте, который совершает посадку не на взлётно-посадочной полосе, а на картофельном поле. При посадке сосед Чудика теряет свою вставную челюсть. Василий решает ему и находит челюсть, но вместо благодарности получает в свой адрес ругань: владельцу челюсти не понравилось, что Чудик взял её в руки. Давая телеграмму домой, Князев в привычном для себя стиле сообщает жене, что долетел благополучно. Строгая телеграфистка требует изменить текст, Чудик вынужден подчиниться.
Князь Владимир-солнце пирует в гриднице с сыновьями и толпой друзей, празднуя свадьбу младшей дочери Людмилы с князем Русланом. В честь новобрачных поёт гусляр Баян. Лишь трое гостей не радуются счастью Руслана и Людмилы, три витязя не слушают вещего певца. Это три соперника Руслана: витязь Рогдай, хвастун Фарлаф и хазарский хан Ратмир.
Пир кончен, и все расходятся. Князь благословляет молодых, их отводят в опочивальню, и счастливый жених уже предвкушает любовные восторги. Вдруг грянул гром, блеснул свет, все смерклось, и в наступившей тишине раздался странный голос и кто-то взвился и исчез в темноте. Очнувшийся Руслан ищет Людмилу, но её нет, она «похищена безвестной силой».
Кожны год у дні летняга сонцастаяння перад святам Івана Купалы Днепр імкнецца мацней насычыцца крышталёва чыстай ключавой вадой са сваіх падземных крыніц. Людзі ведаюць, што ў самыя доўгія дні года вада , агонь і зямля валодаюць велізарнай сілай. Тым часам сонца аддае зямлі шмат свайго цяпла і святла, а матухна-зямля, увабраўшы ў сябе гэту цудатворную сілу, дорыць яе раслінам. У дзень Івана Купалы ўсе лугавыя і лясныя травы становяцца гаючымі. Раніцай дзяўчыны ідуць у лясы і на лугі , каб сабраць іх і ўмыцца чыстай ранішняй расой.
Калісьці тут, на высокім маляўнічым беразе Дняпра ў маленькай хатцы жыла-пажывала слаўная і вельмі прыгожая дзяўчына Вольга. У тую знамянальную раніцу на Івана Купалу як толькі першыя прамяні гарачага ліпеньскага сонца дакранулісь да верхавін прыбярэжных верб і таполяў , яна пайшла ў лес за гаючай травой. Выйдучы на палянку, Вольга сабрала ў далонькі маленькія бліскучыя расінкі і памылася імі. Дзяўчына ведала, што па народным павер'і, ранішняя купальская раса робіць твар свяжэй і прыгажэй. Як добра ў гэту раніцу было ў лесе! Вальгута даволі часта прыходзіла сюды і вывучыла ўсе лясныя расліны. У лесе было шмат розных кветак і травы, але самай любай кветкай для яе заўсёды заставалася толькі далікатная і пахкая начная фіялка.
Неўзабаве кошык дзяўчыны напоўніўся гаючай травой , і яна пайшла дамоў. А каля хаты Вольгу ўжо чакаў Iванька. Гэты малады чалавек даўно заляцаўся да яе, ён кахаў дзяўчыну горача і пяшчотна, але ніяк не мог прызнацца ёй у гэтым. Як прыемна яму было ўбачыць сваю прыгажуню з поўным кошыкам пахкай лясной травы і кветак!
Увечар, маладыя пайшлі да Дняпра, каб пакупацца. У берага ракі сабралася шмат дзяўчын і хлопцаў. Хтосьці купаўся, хтосьці пускаў па вадзе вянкі, хтосьці спяваў песні, хтосьці смяяўся, скачучы праз вогнішчы, запаленыя тутака на беразе. Столькі шуму, весялосці і радасці падарыла усім гэта свята !
Існуе павер'е , што вада і агонь у Купальскую ноч здымаюць з людзей усю нечысць, усе хваробы, даюць сілу . Вось і Вольга з Iванькой , выкупаўшыся ў Дняпроўскай вадзе , адразу ж адчулі прыліў бадзёрасці і сілы.
- Вальгута! Давай сходзем ў лес. Можа быць, нам павязе, і мы знойдзем папараць кветку! - клікнуў Іван.
- А што, можа і знойдзем! - пагадзілася дзяўчына.
Узяўшыся за рукі, маладыя пайшлі па сцяжынцы да лесу, туды, за пагорак. Вядома, страшнавата было ісці ў цемру за паўгадзіну да поўначы. Але ў іх руках быў запалены факел, а з ім баяцца няма чаго. Калі што, агонь абароніць ад злых сіл, ад усякіх там ведзьмаў і лесуноў. Iванька хутка знайшоў куст папараці, і яны сталі чакаць. Роўна апоўначы неба асвяцілася выбліскам агню, а з папараці здаўся пунсовы агонь, падобны на кветку. Кветка хутка расла і паднімалася да неба. Але праз секунду агонь раптам растаў у ночы, быццам ніколі і не быў тут.
-Які цуд! - здзівіліся маладыя.
Ім было шкада, што агністая кветка так хутка знікла, але яны разумелі, што справа тут не абыйшлася без злых сіл. Бо кветка валодала магічнай сілай, і д'ябал не захацеў аддаваць яе ў рукі чалавеку. Але ўсё адно, зараз маладыя ведалі , якая яна , гэта чароўная папараць кветка .
Iванька з Вольгай вырашылі нікому не распавядаць пра ўбачаную імі кветку, бо ўсё адно не павераць. А ў саміх яшчэ доўга перад вачамі стаяла выява чароўнай агністай кветкі, якая роўна апоўначы вырасла з сярэдзіны папараці. Бо ўсё гэта было такім незвычайным і загадкавым!
Па дарозе дадому Вольга сказала:
- Ведаеш, Iванька, не шкадуй, што мы не сарвалі папараць кветку.
Падумай! Навошта нам патрэбна гэтая падманлівая кветка? Для мяне