У господина Журдена есть всё, что можно пожелать: деньги, семья, здоровье. Но им движет желание уподобиться аристократам и стать одним из них. Для этого он нанимает учителей музыки, танцев, фехтования и философии.
Как видно, для учителей Журден — это лёгкая добыча. Учителя постоянно льстят главному герою, ведь от этого зависит размер их гонорара. Даже самые глупые действия Журдена вызывают восторг у его учителей.
Комизм ситуации заключается в глупостях, которые нередко приподносит нам Журден, в его наивности, в хитрости учителей.
Полученные знания вряд ли понадобятся главному герою. Тем более Журден стремится скорее не к знаниям, а к его признанию. Он хочет, чтобы кто-то признал его действительно умным, красивым и восхитительным.
Надеюсь с ответом :)
Па характары — рашучая, аптымістычная, смелая. Вось як апісвае сваю гераіню К. Чорны: «...бойкая і рухавая дзяўчынка, белатварая, з густымі валасамі, якія роўна ляжалі на яе галаве пад грабянцом. Да самых халадоў яна прыходзіла ў школу ў шарсцяной кофтачцы, інэрай, у карычневыя палоскі, а калі стала халадней, — пачала надзяваць на кофтачку чорнае ватовае паліто з простым бобрыкавым каўняром і вузенькім суконным паяском».
Дзяўчынку адразу палюбілі ў класе. Пачалі называць яе ласкава Насцечка. Яна добра вучылася, паважала сваіх аднакласнікаў, была простая, ніколі не выстаўляла сябе. Насцечка вельмі любіла свайго дзеда. Калі дзед захварэў, дзяўчынка ўзваліла на свае плечы ўсе гаспадарчыя клопаты: бегала ў магазін, паліла ў печы, варыла есці. Яна паводзіла сябе як дарослая гаспадыня, нікому не скардзілася і не прасіла дапамогі.
Насцечка любіла прыроду, захаплялася яе прыгажосцю, адчувала, «як шум ветру за акном пераходзіць у ціхую музыку, расплываецца ў штосьці невыразнае».
Насцечка адчувала сваю годнасць, магла пастаяць за сябе. За гэта яе ненавідзеў Серж — адзіны Насцечкін вораг.
Мне спадабалася гэта гераіня аповесці К. Чорнага. Яе можна было б узяць у сяброўкі. Такія людзі, як Насцечка, могуць быць сапраўднымі сябрамі, ніколі не падвядуць. Слушна заўважыла Насцечкава маці: «Дружба робіць вялікія справы. I ў няшчасці, і ў радасці без дружбы чалавеку нельга быць...»