Маладому вераб'ю блага
Надзеі на папраўку амаль не было: ён гэта ведаў добра. I ўсё ж паехаў. Можа нават і таму, каб хоць трохі супакоіць сяброў. Дзіўная рэч: за ўсе іхнія клопаты ён мог аддзячыць хіба што згодай на гэтую паездку.
Ён надта не любіў усялякіх клопатаў аб сабе.
Грошы на дарогу і лячэнне яму сабралі. Пра гэта ён не ведаў да самага апошняга часу. Паставілі, так сказаць, перад фактам. На руках было і рэкамендацыйнае пісьмо ў Ялту.
Ну што ж, Ялта. Добра яшчэ, што хоць знаёмая мясціна. Упершыню ён быў там у 1909 годзе. Малочная ферма «Шалаш», блізка ад Ауткі, непадалёк ад дачы Чэхава.
Чэхава ўжо няма. Усё тое ж — сухоты.
Брат Вадзім памёр ад сухотаў у 1908 годзе. Праз год адкрыўся гэты самы працэс і ў яго. Яраслаўскі доктар Берндт супакойваў: маўляў, марная трывога. Ялцінскі доктар (як яго прозвішча?) сказаў больш пэўна: трэба сур’ёзна лячыцца. Надзею на папраўку ўсё ж падаў. Ах, гэтыя дактары, так лёгка, як рэцэпт, выпісваюць яны надзеі.
Але тут усё надта Звычайная арыфметыка. Маці памерла ад сухотаў у 27 год. Нарадзілася ў 1869 годзе, памерла ў 1896. Ператасаваны дзве апошнія лічбы. Паводле гэтай логікі, ён памрэ ў 1919 годзе. Два гады ў запасе. Што ж, добра было б. Толькі не верыцца ў гэта. Брату Вадзіму было ўсяго 18 год. А яму хутка 27, як маці. I ўсё ж так хочацца верыць няхай нават у містыку лічбаў. Два гады ў запасе — гэта добра.
Пра Ялту напісана ў чэхаўскай «Даме з сабачкам». Як гэта там? «I тут выразна кідаліся ў вочы дзве асаблівасці шыкоўнага ялцінскага натоўпу: пажылыя дамы былі апранутыя, як маладыя, і было многа генералаў». Ну, генералаў, мусіць, цяпер паменшала: вайна. Хаця…
Шкада, што ён, Багдановіч, нічога не напісаў пра Чэхава. Нейкую там нататку пра выданне яго пісьмаў — хіба гэта можна лічыць? Якое самотнае жыццё, якая мужнасць і незалежнасць ва ўсім. I загадкавае, нікім не спазнанае майстэрства. «Над апавяданнямі можна плакаць і стагнаць, можна пакутаваць супольна са сваімі героямі, але, мяркую, трэба гэта рабіць так, каб чытач не заўважыў. Чым больш аб’ектыўна, тым больш моцнае ўражанне». Нешта падобнае ёсць і ў яго, Багдановіча.
Что с того, что стих в душе кипит?
Он через холод мысли протекает.
Поэт всегда обдуманно творит.
Ну, гэта, брат, дрэнная цытата. Вось тут у цябе, мабыць, выйшла лепш:
Сальеры ў творчасці усё хацеў паняць,
Ва ўсім упэўніцца, усё абмеркаваць,
Абдумаць матар’ял, і мэту,
I горача любіў сваю свядомасць гэту.
У творчасці яго раптоўнага няма:
Аснова да яе — спакойная дума.
Але якая самаўпэўненасць, браце, — цягацца з Пушкіным, з самім Аляксандрам Сяргеевічам. Сказана ж: «гений и злодейство — две вещи несовместные». Ну, а калі ў адчаі чалавек, калі больш, чым бога, увазлюбіў сваё рамяство (так, рамяство, гэта ж харошае слова!), а ўзнагароды няма. Калі хоча жыць у келлі, а не ў карчме? I хіба ён не лічыў Моцарта геніем? Канечне, лічыў! Не, тут было другое: абраза за прафанацыю мастацтва! Хоць несвядомую, але прафанацыю, так! I самае галоўнае — цаной геніяльнасці. Сальеры думаў, што гэтага нельга дараваць нават Моцарту.
«Абдумаць матар’ял, і мэту».
Але калі ўсё-ткі зайздрасць? Нізкая, ганебная зайздрасць. Творчае бяссілле, бясплённае напружанне думкі. Не, не, гэта, мусіць, прыдумана. Каб круглей, каб для легенды. А паэту гэта трэба для драмы. Буало гэта не трэба. Гётэ гэта не спатрэбілася б таксама. Ураўнаважаны, спакойны, як бог, Гётэ і страсны, неўраўнаважаны Шылер. Дзе тут трагедыя, драма? Для каго? Для Гётэ? Для Шылера? Хутчэй, можа, для апошняга.
I ўсё ж дарэмна ты звязаўся з Сальеры. З легендай табе не справіцца. I не абараніць сябе. Рацыяналіст і дэкадэнт — вось што будуць гаварыць пра цябе нашчадкі. І будуць помніць хіба па тым, што некалі ты пісаў неблагія рэцэнзіі на Купалу, на страснага, неўраўнаважанага Купалу. Купала — Шылер. Дзе знайсці Гётэ яму напару?
Цягнік усё ішоў і ішоў на поўдзень.
Была зіма, мяцеліца. I гаварылі пра рэвалюцыю. Ён ехаў насустрач ёй ці ад яе? Эх, каб яшчэ хоць два гады жыцця!
За Гомелем на тры дні цягнік запынілі снежныя заносы. Апынуліся між станцыямі, як паміж небам і зямлёй. Цемень, завіруха. Страшныя, апакаліптычныя ночы. Палілі свечкі. Скончылася яда.
Украинское движение Скаутского типа, возникшее вслед за английским, немецким, российским и другими национальными молодёжными движениями в 1911 году на части территории нынешней Украины, которая входила в то время в состав Австро-Венгрии. 12 апреля 1912 года состоялось первое принятие пластовой присяги во Львове. Этот день считается Днём рождения «Пласта». Основателями организации были Александр Тисовский, Пётр Франко и Иван Чмола. Название от «пластун» - казак-разведчик. Организация насчитывает около 10 000 человек. Во время Второй мировой войны «Пласт» был запрещён сначала польской, потом немецкой оккупационной властью, поскольку многие члены «Пласта» действовали в Организации украинских националистов...
Объяснение:
Думая об Александре Грине, мы, прежде всего, вспоминаем его повесть-сказку «Алые паруса». Эта сказочная феерия стала символом его творчества. Она вобрала в себя все лучшее, что есть в других произведениях Грина: красивую мечту и правдивую реальность, любовь к человеку и веру в его силы, надежду на лучшее и любовь к прекрасному.
Название повести многозначно. Чтобы парусное судно пришло в движение, его паруса должен наполнить ветер. А жизнь человека должна быть наполнена глубоким содержанием, тогда она имеет смысл. Если жизнь скучна и безрадостна, смыслом ее становится мечта. Мечта может так и остаться красивой, несбывшейся сказкой. Но может и осуществиться.
«Алые паруса» Грина — символ мечты, ставшей реальностью. Мечта Ассоль «ожила» потому, что девочка «умела любить», как учил ее отец, умела «ждать вопреки всему». И она смогла сохранить свою веру в прекрасное, живя среди людей, которые «не умели рассказывать сказки и петь песни».
Алый цвет шелка, выбранный Грэем для парусов «Секрета», стал цветом радости и красоты, которой так не хватало в Каперне.
Белый парусник под алыми парусами — символ любви и новой жизни для Ассоль, которая дождалась своего счастья.
«Алые паруса» Грина — это еще утверждение верного достижения счастья: «делать чудеса своими руками». Так считал капитан Грэй, осуществивший мечту незнакомой ему девушки. Так думал матрос Лонгрен, сделавший когда-то игрушечную яхту с алыми парусами, которая принесла счастье его дочери.