ответ: дыя "пінская шляхта" пісалася пасля адмены прыгоннага права і пасля паўстання 1863 года. паўстанне закончылася паражэннем, і ў краіне наступілі часы жорсткай рэакцыі. душылася любая дэмакратычная думка. царская вярхушка, баючыся новага ўздыму прагрэсіўных сіл, была толькі тым і занята, што адсочвала любыя павевы бунтарства з мэтай назаўсёды вытравіць у людзей дух непакорнасці.
гэты час прыйшоўся на руку царскім прыслугачам, чыноўніцтву і асабліва тым, хто прывык з усяго на свеце рабіць грошы, не звяртаючы ўвагу на тое, сумленным ці несумленным шляхам гэтыя грошы зароблены.
менавіта гэта - бессаромныя паводзіны царскай судовай бюракратыі - імкнуўся паказаць у сваім творы в. дунін-марцінкевіч.
царскі суд і законнасць паўстаюць перад намі ў вобразе станавога прыстава кручкова і яго памочніка пісулькіна, якія прыязджаюць у мястэчка для разборкі сваркі паміж двума шляхцічамі. першае, што адразу кідаецца ў вочы пры знаёмстве з кручковым, - яго неадольная цяга да чужой кішэні. яшчэ не пачаўшы "разбірацельства", кручкоў ужо загадвае шляхце несці хабар: "няхай аддадуць хурману, ды спакуйце там харашэнька ў возе". за час, што цягнулася "разбірацельства", кручкоў выцягнуў са сваіх падсудных усё, што толькі мог. загады даваць хабар гучалі з яго вуснаў часцей, чым якія іншыя словы.
кручкоў - чалавек хітры. акрамя таго, ён добра ведае псіхалогію сваіх кліентаў - пратасавіцкага, цюхай-ліпскага і падобных да іх шляхцічаў. яны гатовы будуць аддаць усё, што маюць, абы толькі не быць бітымі лазой. але і гэта для іх не самая страшная абраза. самае абразлівае, лічаць пратасавіцкі і цюхай-ліпскі,- быць бітымі не на дыване, як таго заслугоўваюць сапраўдныя шляхцічы, а на голай зямлі.
нахабства - вось яшчэ адна з асноўных рыс кручкова. карыстаючыся цемнатой, забітасцю, абмежаванасцю і запалоханасцю мясцовай шляхты, ён гаварыў розную бязглуздзіцу, абсалютна ўпэўнены ў тым, што ніхто нічога не заўважыць: "па ўказу всеміласцівейшай гасударыні елісаветы пятроўны 49 апрэля 1893-га года і всеміласцівейшай екацерыны вялікай ад 23 сенцябра 1903-га года".
паводзіны станавога прыстава - пародыя на царскае правасуддзе. менавіта такія людзі - хабарнікі, злодзеі, хітруны - вяршылі правасуддзе. гэта моцна хвалявала в. дуніна-марцінкевіча, і як пратэст была напісана камедыя "пінская шляхта
ответ:
объясэто стихотворение иногда печатается под названием «н. г. чернышевский» . о том, кому посвящен некрасовский «пророк» , нет единого мнения, хотя многие исследователи считают его адресатом именно чернышевского. на это, кстати, указывают пометки самого некрасова на одном из рукописных экземпляров произведения и свидетельства современников. но несомненно одно: некрасов прежде всего стремился создать в нем обобщенный образ самоотверженного деятеля, беззаветно преданного делу служения идеалам добра и справедливости.
соотнесение некрасовского пророка с чернышевским вполне допустимо, так как в сознании многих людей чернышевский, как и христос, был таким же чистым и непреклонным мучеником, готовым пожертвовать своей жизнью во имя счастья и спасения людей. к этому следует добавить, что в демократической поэзии 1870-х годов образ христа широко использовался как воплощение самопожертвования и соотносился с деятелями революционного движения. насколько правомерно подобное сопоставление и в какой мере сопоставимы христос и его учение с революционными идеями, это вопрос особый. но некрасову и современным ему демократически настроенным поэтам важно было подчеркнуть святость дела, которому служили революционеры, и их самоотверженность в борьбе за торжество справедливости. ведь герой некрасовского стихотворения осознает, что невозможно «служить добру, не жертвуя собой» , что «жить для себя возможно только в мире, / но умереть возможно для других! » , и убежден, что его гибель не бесполезна. поэт был уверен, что людей, подобных чернышевскому, « бог гнева и печали / рабам земли напомнить о христе»
