1)Честь - это общественно-моральное достоинство, то, что вызывает и поддерживает общее уважение, чувство гордости. Роман Александра Сергеевича Пушкина «Дубровский» является обличительным противопоставлением чести обману, помещичьей власти крепостному бесправию, разгульного прожигания жизни бедняцкому существованию. Несправедливость Пушкин воплотил в образ Троекурова все пороки дворянской знати. Подлый обман считался нормой среди таких богачей. Руководствоваться высокими моральными принципами считалось низшим занятием, уделом слабых мира сего. Троекуров был неуправляемым в своих деспотических наклонностях и бесконечных издевательствах не только над своими крестьянами, но и над гостями, равными ему по сословию и рангу. Власть денег закрывала рты всем недовольным. Такое явление привычно для хода истории многих государств. Не ново оно и для России. Автор описывает сложившуюся ситуацию, применяя такие слова, обороты, сравнения и выбирая сюжеты так, что читателю становится ясно: писатель с большим сочувствием относится к униженной бесчинством стороне. Отчетливо прослеживается пушкинская ирония по поводу беспредела, учиняемого Троекуровым, то бишь барской знатью вообще. Мастерски сравнивает автор жизнь крестьян с собачьей долей. В то время, когда люди голодают и бедствуют из-за жадности и подлости помещика, его собаки получают вкуснейшую еду, медицинскую уход, не знают что такое холод и скитания. Защитники Прототипом Троекурова выступает Дубровский-старший. Он рассудителен, честен, порядочен и справедлив. Но преданность высоким идеалам оказывается слабее звона монет и Троекуров незаконно получает имение Дубровского в свои владения. Несправедливость и обман снова торжествуют. Крестьяне не хотят страшной участи, но боятся высказать вслух свои протесты. Море людских жизней становится все менее спокойным, предвещая грядущую бурю. Самой большой волной, набежавшей на помещичьи берега, стал обманутый наследник Владимир Дубровский. Все народное негодование выплеснулось в его мести Троекурову. Автор вложил в образ Владимира романтические черты и высокоморальные принципы. Автор идеализирует Дубровского, проводя невидимую параллель между его образом и надеждой на светлое будущее, на лучшую участь русского народа. Пушкин подводит повествование к победе добра над злом, ликованию справедливости и процветанию честности среди отношений в обществе. Он оставляет лазейку для возвращения поборников справедливости, дав возможность Дубровскому и товарищам исчезнуть, избежав наказания.
ответ:
объяснение:
паўлінка і пан быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі
"паўлінка". увесь сюжэт п'есы будуецца на ўленні і
і гэтых двух герояў. такі прыём дазволіў аўтару стварыць не
толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную
беларускую камедыю.
паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі
прама або ўскосна звязаны з ёю. хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,
з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. паўлінка — маладая, прыгожая і
прывабная сялянская дзяўчына. у потайкі ад бацькі яна сустракаецца са
сваім каханым сялянскім хлопцам якімам, якога яе бацька ненавідзіць за
"палітыку". для далейшага развіцця п'есы я. купала выкарыстоўвае даволі
распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк
сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму
купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. звычайна, здавалася б,
сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.
за знешняй згодай паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на
кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.
быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў
крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і
падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў паўлінкі і яе
бацькі). быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. ён са скуры вылузваецца дзеля
таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і паўлінкай сваю "вышэйшасць" і
"разумнейшасць". дзеля гэтага быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім
"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. яму здаецца, што
дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць
сваю згоду на шлюб. зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька
паўлінкі сцяпан крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім іўся. поўны
гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных
сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан адольф. аднак усё
гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. таму быкоўскі
дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем
сцяпана крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. аднак пан быкоўскі не звяртае
на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю
"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. у
выніку нават сам крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю
выганяе пана са сваёй хаты.
паўлінка, пан быкоўскі — гэта своеасаблівая пара
герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага
беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".
сватанне быкоўскага выклікае ў паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,
калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана
нічога больш няма, — пагарду. паўлінка разумее, што не так лёгка
перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. таму яна скарыстоўвае іншы
шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан быкоўскі, а
потым сама выбірае свой лёс.
сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан
быкоўскі вучыць паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова
прымаюць за выкрадальніка паўлінкі. у я. купалы гэта зусім не смех дзеля
смеху. вобразам паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць
простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,
які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.
п'еса, напісаная на пачатку xx ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.
"быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "пінскай шляхце" в.
дуніна-марцінкевіча, "модным шляхцюку" к. каганца. я. купала ў вобразе
быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы
літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз адольфа быкоўскага стаў
сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,
назыўное.
надеюсь