Адыги – это общее самоназвание предков современных адыгейцев, кабардинцев и черкесов. Окружающие народы называли их также зихами и касогами. Происхождение и значение всех этих названий – вопрос спорный. Древние адыги принадлежали к европеоидной расе.История адыгов – это бесконечные столкновения с ордами скифов, сарматов, гуннов, булгар, алан, хазар, мадьяр, печенегов, половцев, монголо-татар, калмыков, ногаев, турок. В 1792 году, с созданием русскими войсками сплошной кордонной линии по реке Кубань, началось активное освоение западных адыгских земель Россией.
Поначалу русские воевали, собственно, не с адыгами, а с турками, которые в это время владели Адыгеей. По заключении в 1829 года Адриапольского мира все турецкие владения на Кавказе перешли к России. Но адыги отказались переходить в русское подданство и продолжали совершать атаки на русские поселения. Только в 1864 году Россия взяла под контроль последние независимые территории адыгов – кубанские и сочинские земли. Небольшая часть адыгской знати к этому моменту перешла на службу Российской империи. Но большая часть адыгов – свыше 200 тысяч человек – пожелала переселиться в Турцию. Турецкий султан Абдул-Хамид II поселил беженцев (мохаджиров) на пустынной границе Сирии и в других приграничных районах для борьбы с набегами бедуинов.
Эта трагическая страница русско-адыгских отношений в последнее время сделалась предметом историко-политических спекуляций для того, чтобы оказать давление на Россию. Часть адыго-черкесской диаспоры, при поддержке определенных сил Запада, требует бойкотировать олимпиаду в Сочи, если Россия не признает переселение адыгов актом геноцида. После чего, разумеется, последуют судебные иски о компенсациях.Сегодня основная часть адыгов проживает в Турции (по разным данным от 3 до 5 млн. человек). В Российской Федерации численность адыгов в целом не превышает 1 млн. Есть еще немалые диаспоры в Сирии, Иордании, Израиле, США, Франции и других странах. Все они сохраняют сознание своего культурного единства.
Рактычна ў кожнага паэта і пісьменніка ёсць творы, у якіх выяўляюцца іх погляды на прызначэнне мастака і мастацтва, выказваюцца думкі пра адказную місію паэта быць для народа прарокам, званаром, гусляром... Тэма паэта і паэзіі займае значнае месца і ў творчасці Янкі Купалы.У адным з ранніх вершаў "Я не паэта" Я. Купала з жалем зазначае, што ў Беларусі, у параўнанні з іншымі краінамі, пакуль што мала паэтаў, якія б на мове "пагарджанай, убогай" стваралі праўдзівыя творы аб жыцці народа:А беларусы нікога ж не маюць, Няхай жа хоць будзе Янка Купала.Быць выразнікам дум і спадзяванняў народа, змагаром за яго лепшае будучае — справа нялёгкая. І ў вершы "Я не для вас..." Я. Купала сцвярджае думку, што сапраўдны паэт павінен служыць людзям працы, што яго песня, талент і сэрца павінны належаць "бедным і загнаным":Я не для вас, паны, о не, А я для бедных і загнаных, Я з імі мучуся ўраўне, Ў адных закут з імі кайданах...Догляды Я. Купалы на прызначэнне паэта і паэзіі выяўляюцца ў вершах "3 кутка жаданняў", "3 маіх песень", "Не кляніце мяне" і інш. Сваё пяснярскае прызнанне паэт бачыць у служэнні бацькаўшчыне, у праўдзівым паказе народнага жыцця. Грамадзянскі абавязак паэта — шукаць тыя шляхі-дарогі, якія б прывялі народ "к яснаму сонцу", "к славе". У вершы "3 кутка жаданняў" Я. Купала гаворыць, што ён не жадае гучнай славы. Галоўнае для яго — быць праўдзівым выразнікам дум мільёнаў працоўных людзей:3 цэлым народам гутарку весці, Сэрца мільёнаў падслухаць біцця — Гэткай шукаю цэлы век чэсці, Гэта адно мне падпорай жыцця. Песню стварыці ясну, як неба, У кожнай з ёй хаце быць мілым гасцём...Працягам размовы пра месца паэта ў жыцці, пра сутнасць сапраўднай паэзіі з'явіліся вершы "Мая навука", "Трэба нам песень", "За ўсё". У вершы "Мая навука" Я. Купала сцвярджае, што жыццё народа ва ўсіх яго праявах было калыханкай, якая нарадзіла ў паэта самыя светлыя думкі. Песня паэта ўвабрала ў сябе шум адвечнага бору, шэпт спелых пшанічных каласоў, шэлест лісця ўзмежных ігруш і таропкі плюскат вод... Прызнаным майстрам мастацкага слова, на думку Я. Купалы, можа стаць толькі той творца, які ўзгадаваны, успешчаны на нацыянальнай глебе. Асновай і крыніцай творчасці для сапраўднага паэта павінны быць створаныя народам духоўныя каштоўнасці, жыццё людзей, родная мова, прырода. Толькі ў гэтым выпадку паэт можа стаць уладаром беларускай песні.Сваю ўдзячнасць народу за любоў да паэзіі, "за кут у родным краю, за хлеб-соль без клапот" выказвае пясняр у вершы "За ўсё". Ён з'яўляецца своеасаблівай справаздачай паэта аб дваццацігадовай творчай дзейнасці. Да гэтага часу яму было прысвоена званне народнага паэта, і Я. Купала, аглядаючыся на пройдзены шлях, піша, што свае песні складаў ён і "сярод крыжоў, магіл", пісаў не раз "крывёй з сваіх грудзей", заўсёды быў разам з народам, жыў яго думамі і надзеямі. Былі яго песні невясёлыя, калі бачыў, як зневажаецца мова беларусаў, топчацца іх годнасць. Былі і радасныя песні, калі бачыў паэт, што яго заклікі да лепшай долі, яго праўдзівыя словы былі пачуты людзьмі.Такім чынам, тэме паэта і паэзіі Я. Купала прысвяціў нямала твораў. Прачытаўшы іх, можна яскрава ўявіць паэта, адданага сына беларускага народа, тварыць для якога — значыць жыць для Бацькаўшчыны, быць непадзельна злітым з ёй, яе болем і радасцю, трывогамі і клопатамі, буднямі і святамі.
1)21,2544:0,9=23,616
2)1,02×3,2=3,264
3)23,616+3,264=26,88
4)26,88:5,6=4,8