Знову іду знайомими стежками В радість, чи біду до тебе, Моя мамо! Тобі я низько поклонюся, Як у дитинстві пригорнуся! Приспів: Дорога додому, До рідного краю дорога, Де мати чекає завжди Край воріт! Чи радість на серці, Чи в душу запала тривога, Ідемо до мами І будемо йти сотні літ! Бо все найдорожче на світі, То мамині очі, Усмішка ласкава, Як квітів нев'янучий цвіт! Ідемо до мами В ті сонячні зоряні ночі, Ідемо до мами, Пройшовши весь світ! В ранню весну і сивою зимою День і ніч іду Зустрітися з тобою! Стежка до мами, То зоряна ниточка долі, Яка не загубиться Серед волошок у полі!
Объяснение:
Цiхан Пратасаiцкi i Iван Лiпскi -- людзi духоуна аблiнава ныя. Яны нецiкавыя i як чалавечыя iндывiдуальнасцi. У iх характарыстыках падкрэслена адно: яны упарта трымаюцца за шляхецтва, нават ставяць пад пагрозу шчасце сваiх дзяцей Грышкi i Марысi. Больш разнабакова паказаны Харытон Куторга. Гэта бывалы, нават "пiсьменны чалавек". Ён не паузбалены пачуцця гумару, досцiпу. Куторга выдае сябе за чалавека свецкага з далiкатнымi манерамi. Ён пры сустрэчы з жанчынамi цалуе iм ручкi, умее спяваць любоуныя рамансы, хiтрэйшы за астатнiх. Маючы 60-i гадовы, ён сватаецца да 17-гадовай Марысi, згаджаецца нават "крыва прысягнуць” супраць Лiпскага, каб Пратасавiцкiя аддалi за яго дачку. Але стары залетнiк трапляе у недарэчнае становiшча. Яго заляцаннi з пагардай адхiляе Марыся.