2. Вызнач дадатковыя сэнсавыя адценні часціц.
Прыйшоў якраз перад пачаткам сходу.
Пачуўся ледзь улоўны гук.
Заснула яна толькі пад раніцу.
Вось гэты дом.
Мне патрэбна бачыць іменна Міхася.
Вунь відаць паляна.
Хоць бы ты адзін раз паказаўся на вочы. .
назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.