6. Адзначце сказы з адасобленымі прыдаткамі, якія адносяцца да асабовага займенніка:
а) Ганна, маці Лабановіча, была жанчына добрая, працавітая, руплівая.
б) Мы, беларускія школьнікі, павінны быць дастойнымі сваёй вялікай Радзімы.
в) Пілот Руніч, дзяжурны, падыходзіць да начальніка і прыкладае руку да лётнага шлема.
г) Вопытны журналіст, ён упершыню адчуў сябе ніякавата, знаёмячыся з чалавекам.
д) Мы спыніліся ў вёсцы Зарэчча, што стаіць на беразе рэчкі Друць.
7. Адзначце сказы з адасобленымі акалічнасцямі:
а) Ліда, як сакратар камісіі, першая села за стол.
б) Танкіст, адчыніўшы люк, забраўся ў машыну.
в) Раз-пораз стукалі, падаючы, спілаваныя дрэвы.
г) Нізкае неба, засланае шэраю смугою, кожную хвіліну гатова было пырснуць халодным дажджом.
д) На станцыю, запыхаўшыся, прыходзіць таварны цягнік.
8. Адзначце сказы з адасобленымі акалічнасцямі, якія выражаны дзеепрыслоўным зваротам.
а) Часад часу бліскала маланка, асвятляючы паплавы.
б) Андрэйка,стоячы ля ганка, міжвольна заглядзеўся на дуб.
в) Аўтобусы, збочыўшы з шашы, праехалі па лясной дарозе з кіламетр і спыніліся на прасторнай палянцы.
г) Змрок, густы, халодны, нерухома аблягаў зямлю.
д) Неба, засеянае зоркамі, відаць праз навісь галін.
е) Летняе сонца, не шкадуючы, дарыла святло і цеплыню.
9. Адзначце сказы з удакладняльнымі акалічнасцямі:
а) На абочыне дарогі каля кустоў цвітуць блакітныя незабудкі.
б) Усе за выключэннем Пятра Садковіча апладзіравалі спявачцы.
в) Наперадзе у вербных прысадах праходзіць дарога.
г) Пісьменнік-псіхолаг Колас вельмі добра разумеў чалавечыя характары.
д) Акрамя выхаванцаў дзіцячага дома ў самалёт узялі двух раненых партызан.
10. Адзначце сказы з удакладняльнымі дапаўненнямі:
а) Тады браты радком садзяцца, плячо ў плячо.
б) Цяпер, у спакойны ліпеньскі дзень, возера нечым нагадвае сіняе казачнае мора.
в) У зямлянцы, апрача камісара, за сталом сядзеў незнаёмы мужчына.
г) Уперадзе каля самай дарогі стаяў лясок, пераважна бярозавы.
д) Усе, за выключэннем Дзяніса, пайшлі па грыбы.
11. Адзначце сказы, ў якіх словы асабліва, нават, пераважна маюць удакладняльнае значэнне:
а) Наступілі замаразкі. На сенажаці нават у сонечны дзень не відаць ні жабак, ні яшчарак.
б) Вада ў возеры пацямнела і стала нібы гусцейшая асабліва ля супрацьлеглага берага.
в) Ніякая іншая птушка нават праслаўлены салавей не можа параўнацца ў спевах з лясным жаваранкам.
г) Уперадзе каля самай дарогі стаяў лясок пераважна бярозавы.
д) Нават глупства можа набыць славу мудрасці, калі яму не пярэчыць.
е) Я ўжо нават араць спрабаваў.
12. Адзначце сказы з адасобленымі азначэннямі:
а) Уся сям'я, уключаючы дванаццаіцгадовага Мішу, сядзела за сталом.
б) У нядзелю, адзесятай гадзіне, мы пойдзем сустракаць майго тату.
в) Цецярук, сарваўшыся з галіны, залопаў крыламі.
г) Вузкая дарожка, паросшая высокай мятліцай, вяла праз лес.
д) 3 поўначы ішоў вецер, халодны, сіверны.
е) Светлыя хмаркі - дзеткі прастору - ціха па небе плывуць.
ё) Як спецыяліста чыгуначнай справы, накіравалі дзядзьку ў падрыўную групу.
ж) Пчолы, адчуўшы цяпло вясны, высыпалі з вулля.
13. Адзначце сказы, у якіх правільна выдзелены адасобленыя члены:
а) Сакратар надзеў акуляры і гледзячы на карту, усміхнуўся.
б) Ён, рукі склаўшы, сядзець не будзе.
в) Дыхнуў густы, цёплы ветрык.
г) Вецер, рэзкі і пявучы, часта свішча пад акном.
д) Пад'ехаўшы да школы, Лабановіч выскачыў з драбінак і ўзышоў на ганак.
е) Як лепшага калгасніка, яго накіравалі на вучобу ў Беларускую сельскагаспадарчую акадэмію.
ё) Валодзька хуценька апрануўся і, не снедаючы, выбег з хаты.
14. Адзначце сказы, якія пабудаваны няправільна:
а) Назбіраныя грыбы за дзень турысты падсмажылі на вячэру.
б) Даручанае клаеу заданне настаўнікам мы выканалі ахвотна.
в) Ля дарожкі раслі кветкі пасыпанай жоўтым пясочкам.
г) Партызаны адпачывалі на паляне, акружанай з усіх бакоў сцяною лесу.
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».