У вершы «Маладыя гады...» Максім Багдановіч апаэтызаваў і ўславіў маладосць – самую прыгожую, самую радасную пару чалавечага жыцця, час светлых надзей і жаданняў. Рамантычны вобраз маладосці, незабыўных дзён чалавечай вясны, юнацкіх мар і парыванняў да высокага, прыгожага, ідэальнага з’яўляецца ідэйна-эмацыянальным асяродкам верша. Лірычнае перажыванне перадаецца як успамін аб красе перажытага. Юнацтва беззваротна прайшло, але ў душы лірычнага героя назаўсёды засталося самае дарагое, самае запаветнае, што ніколі не забываецца, – памяць аб шчасці кахання, аб першых сустрэчах, аб сіле і прыгажосці чалавечага пачуцця.
Галоўная паэтычная думка верша – сцвярджэнне шчасця чалавека быць вечна маладым, любіць і захапляцца красой гэтага чароўнага пачуцця – выказана ў апошняй, заключнай страфе, якая гучыць як гімн маладосці.
Падлеткі ж, наадварот, увесь час імкнуцца хутчэй пасталець ці хаця б выглядаць сталей. Бацькі паўтараюць нам не спяшацца з гэтым, пабыць яшчэ хоць трохі дзецьмі, але мы ня слухаем і рвёмся наперад. Ці ёсць у гэтым сэнс? Не ведаю.
У маладым узросце ёсць свае недахопы. Гэта і адсутнасць вопыту ў шматлікіх пытаннях, і залежнае становішча ад дарослых, і абмежаванасць ў самастойным прыняцці рашэнняў. Думаю, менавіта гэта штурхае моладзь да хутчэйшага сталення. Я разумею, што дарослыя многае ведаюць лепш, могуць даць нямала добрых саветаў, дзе-то зберагчы нас ад памылак. Але маладыя галовы занадта гарачыя, мы спяшаемся жыць.
Такая рознасць поглядаў на жыццё, канфлікт пакаленняў існуе спрадвеку. Ва ўсе часы дарослыя, прымудроныя жыццёвым вопытам людзі, стараліся навучыць жыцця маладых, абразуміць іх і накіраваць. Але паспешнасць і гарачнасць часта не даюць маладым прыслухоўвацца да гэтых парадаў.