Слонім - адзін з самых старажытных гарадоў Беларусі. Ён быў заснаваны ў 1252 годзе.
Слонім - раённы цэнтр Гродзенскай вобласці. Насельніцтва Слоніма складае ўсяго каля 50 000 чалавек, а яго плошча - 46 квадратных кіламетраў.
Нягледзячы на невялікія памеры горада, тут ёсць чым палюбавацца. У сярэдзіне мінулага стагоддзя на ўскрайку Слоніма быў знойдзены слонімскі ідал, які цяпер захоўваецца ў Слонімскім краязнаўчым музеі. Для аматараў архітэктуры ў горадзе ёсць праваслаўны сабор і каталіцкі храм. У дзесяці кіламетрах ад Слоніма знаходзіцца найвядомы Жыровіцкі праваслаўны манастыр.
Для тых, каму спадабаецца спорт, у горадзе пабудаваныя тры стадыёны. Тут таксама ёсць свой футбольны клуб, які называецца "Слонім". У Слонімскім раёне нарадзіўся вядомы беларускі спартсмен-лёгкаатлет Іван Ціхан.
Аматары прыроды могуць выехаць з горада і наведаць Слонімскі раён, сорак працэнтаў якога занятыя лясамі. Там можна збіраць грыбы і ягады. Па тэрыторыі раёна працякаюць рэкі Шчара і Іса, на скрыжаванні якіх і ўзнік горад Слонім. У гэтых рэках водзіцца шмат рыбы, якую можна лавіць.
Подробнее - на -
Объяснение:
Барыс Фішар у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык” – адзін з мужна загінулых байцоў групы, што абараняла адыход нашых войскаў у першыя дні вайны. Фішар – зусім не ваенны чалавек. Ён вучоны, кандыдат мастацтвазнаўства, інтэлігент. Але гэта не перашкаджае яму даказаць сваю годнасць і смеласць у абароне ад ворагаў.
Як прыйшла вайна, Барысу Фішару мінуў ужо трэці дзесятак. Ён захапляўся мастацтвам, яно было для яго цудам і найвышэйшым праяўленнем чалавечага духу. Дома ён захоўваў манаграфіі, малюнкі, рэпрадукцыі з альбомаў па жывапісу і скульптуры. Барыс Фішар маляваў і сам. У асноўным, тое, што бачыў навокал самога сябе. Хоць ён і не стаў вялікім мастаком, але цягам часу ўпэўніўся, што без мастацтва ягонае існаванне не мае сэнсу, захапіўся ім і звязаў з мастацтвам усё сваё жыццё.
Апынуўшыся сярод вайсковых, ён разумеў, што не мае патрэбных навыкаў, адчуваў сябе чужынцам, белай варонай, няўмекаю. Інтэлігенту з мастацкім складам думкі, яму прыходзілася цяжка сярод крыклівых сяржантаў і таварышаў па войску. Але вось прыйшла сапраўдная вайна. Няёмкасць, няўклюжасць у ваеннай справе Фішара пересталі турбаваць яго. Галоўным стала іншае – бараніцца ад ворагаў. Смелым, мужным байцом паказвае сябе кандыдат мастацтвазнаўства.
Адзін за адным гінуць героі апавядання ў няроўным баі. Мужна памірае і Барыс Фішар, забіўшы адзінага ў сваім жыцці ворага.
Подробнее - на -
Объяснение:
Лёс старога вартаўніка Агея склаўся нялёгка:
Дзеду было за семдзесят. Ён добра памятаў яшчэ першую, "царскую" вайну, з якой прывёз Георгіеўскі крыж, потым "гражданскую", якую ён прайшоў у сядле з галошам на адной назе і з лапцем на другой. У калектывізацыю кулакі спалілі яго новую хату і застрэлілі сабаку. Суседзі меркавалі, што сабаку наўрад ці збіраўся хто зводзіць, і загінуў ён праз свой язык. Гэта вайна зачапіла старога мацней: не вярнуўся з фронту сын, а жонку (добрую, рухавую Параску) расстралялі немцы дома. Нехта з "добрых" людзей падаткнуў, што стары ў партызанскім атрадзе.