Спорт - гэта метад выхавання баявых якасцяў сярод подростающего пакалення дваран ..
Практыкаванні з навучальным халоднай зброяй, бег і скачкі на конях, плаванне = - усё гэта трэба было будучыні воіну - што б преодалевать ў будучыні воінскія нягоды. Выхаванне цела дапамагае выхаванню і духу. калектыўныя практыкаванні гэтак жа выхоўваюць коммнадный дух і ўзаемавыручку ..
Звычайныя старажытныя сяляне і працавікі ня нуждаються у спорце - у іх і так шмат фізічнай працы. А нейкія абраныя касты тыпу манахаў і воінаў - заўсёды стваралі нейкія рытуальныя "спартовыя" комплексы практыкаванняў.
Ну а ў наш час-спорт у першую чаргу стаў бізнесам!
Падзяліўшыся на нейкія адасобленыя віды, ён стаў треьбовать нейкую канкрэтную і дарагую экіпіроўку, фірмовую абутак нібыта найбольш прызначаную менавіта для канкрэтных практыкаванняў. Піяр "здаровага ладу жыцця" ужо даўно на водкупе у развітой індустрыі спорту. А карупцыя ў кіраўніцтве Алімпійскага руху дазваляе атрымліваць выгадныя кантракты будаўнічым карпарацыям менавіта ў тых краінах чыноўнікі якіх праставіць асабліва добра!)
Усе прыгожыя словы што СПОРТ-гэта культура цела розуму і г.д на самай справе пішуць толькі для завуалирования ідэалагічныя мэтазгодна ці жорсткасцю ПРОФЕССсионального спорту з іх траўмамі, допінгам і чорнай касай на стаўках ..
Прапаганда аматарскага спорту - 100% дзеля развіцця бізнесу спорттавараў і лекавых сродкаў.
Дзяржаве патрэбныя абаронцы - і вось ужо ў школе дзецям прышчапляюць культуру спорту ..
Бізнэсу патрэбныя новыя рынкі збыту = і вось ужо па ТБ прапагандуеце новы цудоўны від спорту-шарикороликовый спаундинг, якім так весела займацца ў каменных джунглях! !
Часта спорт станавіцца і контркультуры - прыклад - Паркур. нічога не трэба - толькі
развітая пачуццё прыгучесть, цепкость і бясстрашнасць)
Я хачу расказаць гісторыю жыцця майго хатняга ўлюбёнца, ката Барсіка.
Яго падарылі нам тры гады таму як асобіна жаночага полу, якую мы назвалі Басей. Шапіках падрасла і апынулася Барсік, але ласкальных Бася так і замацавалася за ім.
Барсік быў гуллівым пухнатым камячком золотйсто-белага колеру з блакітнымі вачыма. Але паступова з цудоўнага маленькага кацяняці Бася ператварыўся ў дарослага выхаванага, ката. Цяпер ён нікому не падпарадкоўваўся: быў незалежны і важны. Жартам мы празвалі яго "інтэлігентам". Калі ўвесну мы прывезлі яго да бабулі ў вёску, ён адчуў шок - прасядзеў за канапцы больш сутак.
Да майго прыезду, праз два месяцы, Бася ўжо асвоіўся. Пазней бабуля распавядала мне, як суседскі кот загнаў Басю на самую верхнюю галінку грушы. Бабуля прачнулася ад крыкаў і выбегла, каб дапамагчы кату. Бася паспрабаваў саскочыць з дрэва, але падвярнуў лапу. Прыйшлося бабулі даглядаць за Басяй: яна наклала яму на лапу шыну. Прайшоў тыдзень. Стаяў дажджлівы дзень, на вуліцы было
Паэма Якуба Коласа «Сымон-музыка» — адзін з найлепшых класічных твораў беларус-кай літаратуры. Яна ўслаўляе таленавітасць бе-ларускага народа. Праз вобраз Сымона, на долю якога з самага пачатку выпалі вялікія выпра-баванні, Колас хацеў паказаць нялегкае жыц-цё свайго народа.
Сымон быў звычайным вясковым хлапчуком. Аднак ужо з самага дзяцінства пачала праяўляц-ца адметнасць яго характару. Хлопчык вельмі глыбока ўспрымаў прыроду, па-свойму тлумачыў розныя яе з'явы. Ён бачыў у гэтых з'явах тое, што іншыя не маглі заўважыць. Але бедната і забітасць перашкаджалі бацькам Сымонкі зразу-мець, што мець такое незвычайнае дараванне, як у іх сына, — вялікае Іпчасце. Таму ўжо ў самым пачатку паэмы мы знаёмімся з нялегкім жыц-цём Сымона ў сям'і. Аўтар параўноўвае лёс хлоп-чыка з лістком на ліпе:
Ён пахілы,
Ён нямілы,
У сям'і не мае сілы.
Тым нялюбы, шпго адметпны,
I брашы з ім непрывешны —
Мусіць лёс тпакі пастылы.
У сям'і Сымонка не мог знайсці аднадумцу, 5о яго ніхто і слухаць не хацеў. Важнай па-дзеяй, якая паўплывала на далейшы лёс хлоп-Іыка, было сяброўства з пастухом, дзедам Ку-рылам. Сымон — рамантык. Дзед Курыла — грактык, рэаліст, ён успрымае свет, зыходзя-ЕЫ са сваіх патрэб жыцця. Таму на пытанні ?ымона ён адказвае на сваё кыцце і веды. Дзед Курыла папярэджвае Сы-Іона, што з яго талентам і імкненнем усё па-наць яго чакае нялёгкая дарога.
Смерць дзеда Курылы паставіла перад Сымонам новыя пытанні— жыцця і смерці.
Чаму так, — думае хлопчык, — дзед памёр, ў прыродзе ўсё засталося, як і было?» Хутка пасля дзедавай смерці Сымонка пакінуў свой дом. Лёс адкрывае перад ім новыя Іляхі, выпрабоўвае хлопчыка. Спачатку Сымон знаёміцца з жабраком, які хітруе і ашукае людзей і думае толькі аб тым, як набіцьваю торбу.
Неяк з-за навальніцы Сымон з жабраком вы-ушаны былі звярнуць з дарогі, каб прасушыц-а і абагрэцца. I тут адбылася галоўная ў жыцці ымона падзея: ён пазнаёміўся з Ганнай. Воб-аз гэтай дзяўчыны не выходзіць з галавы хлоп-а аж да новай сустрэчы. Можна было б зас-шда з Ганнай, ды толькі новая дарога не давала /Іопцу спакою, клікала яго наперад. Прывяла »тая дарога Сымона да карчмы. Але застацца ў карчмара і служыць яму хлопец таксама не змог: быць пад прымусам — не для яго.
Не застаецца жыць Сымон і ў панскім замку, хоць там абяцалі навучыць яго музычнай гра-маце. Іграць аднолькавыя, завучаныя мелодыі юнак не мог, душа поўнілася шчасцем толькі тады, калі мелодыя ішла ад самага сэрца. Бача-чы багацце, у якім жыве князь, хлопчык пачы-нае задумвацца, адкуль жа гэта багацце:
Хто дбаў князю на палацы?
Хто назнёс яму дабра?
Хто выводзіў тыя вежы?
Хто той замак будаваў?..
Потам, кроўю і слязамі
Сцэментованы муры!
Сымон не хацеў жыць пад прымусам. Не-адольным было жаданне свабоды, волі, прага даносіць да людзей сапраўднае мастацтва. Ме-навіта таму не застаўся Сымон ні з жабраком, ні ў княжацкім замку. Ён абраў дарогу ў на-род. Разам з ім пайшла і яго каханая Ганна.