назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.
1.
1. Читателю представлено знакомство с Фëклой.
2. Фëкла заготавливает дрова для печки.
3. Пейзаж и переживания.
4. Фëкла и почтальон.
5. Фëкла плачет от грубости почтальона.
6. Нахлынули воспоминания о сыне.
7. Детство и юность Василия
8. Прощание с сыном
9. Надеется на его возвращение уже 16 лет.
10. Пришла Ульянка.
11. Упреки девушки и ответ матери.
12. Страшный сон.
13. Фëкла идет дорогою.
14. Где же ты, сынок?!
2.
1.Тэкля сячэ дровы
2.Сустрэча с пісьманосцам
3.Успаміны пра апошняе развітанне з сынам
4.Прыход Ульянкі
5.Сон Тэклі пра Васілька
6.Нясцерпнае жаданне ўбачыць сыночка кліча маці у дарогу
7.Сустрэчы і перажыванні ў дарозе
8.«Сыночак мой, дзе ж ты?»
Объяснение: