Зима: холодно, мороз, а все равно очень хочется на улицу. Зимой там есть чем заняться - санки, лыжи, коньки. Недаром сейчас так популярны зимние виды спорта - их любят почти все. Замечательно, что прямо среди зимы есть каникулы, можно, проснувшись с утра, хватать коньки и бежать на ближайший каток. Если зима суровая, холодная, то небольшие озера и речки промерзают до самого дна. Но здесь нужно быть осторожным и убедиться, что лед действительно толстый и надежный, прежде чем ступать на него. Лучше залить каток у себя во дворе.
Если снега много, то хотя бы раз за каникулы стоит выбраться в лес. Конечно же, лучше всего на лыжах и большой компанией. А в рюкзак положить термос с горячим чаем - в зимнем походе это пригодится. Лес издалека кажется черным, особенно на фоне белого снега, - и безжизненным. Но это не так, даже зимой лес совсем не безжизненный. И птицы в лесу есть. И следы зверей можно увидеть, если быть внимательным. В эту пору животным приходится туго: нелегко добыть корм из-под снега. Поэтому, отправляясь в лес, можно взять с собой подарки для его обитателей. Какие? Ну, например, корм для птиц. Лесным птицам не стоит нести хлебные крошки, это для них не самое полезное лакомство. Лучше привезти семечки, крупу, просо. Можно при под кормушку самую простую картонку или фанерку с бортиком. Повесить ее надо там, где вы заметите птичьи следы. А можно сделать дома красивую добротную кормушку и часто приносить туда корм. Если вы любитель-фотограф, то возле кормушки вы сможете сделать самые интересные фотографии.
Лес зимой называют замершим, молчаливым и задумчивым. Подойдешь поближе - он выглядит совсем прозрачным: солнце пробивает его насквозь. Прогулка на лыжах по зимнему лесу настоящее удовольствие и снег здесь совсем не такой, как в городе. В городе он быстро чернеет от того, что полно машин, а в лесу - всегда белоснежный. Особенно здорово попасть в лес в хорошую солнечную погоду, такую как описал Александр Пушкин в стихотворении: "Мороз и солнце, день чудесный". Если не лень тащить с собой санки, то можно здорово накататься с горки. Но тут приходится действовать по поговорке - любишь кататься - люби и саночки возить, - а в городе их может быть даже придется просто нести, ведь там дорожки очищают от снега. Провести несколько часов в лесу зимой - это все равно, что побывать в сказке. Но не нужно там задерживаться до темноты: мороз не шутит.
Літаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. Каб болыы глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. Такі прыём выкарыстаны Янкам Купалам у паэме «Курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. У параўнальным плане пададзены вобразы Сцёпкі і Аленкі ў аповесці «На прасторах жыцця» Якуба Коласа. Гэтым прыёмам карыстаўся і У. Караткевіч пры стварэнні вобразаў Пора-Леановіча і Горава ў апавяданні «Паром на бурнай рацэ» .
Абодвагероі — выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. У пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, Пора-Леановічу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва» , таму «ў дапамогу яму» паставілі Юрыя Горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне. Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку Пора-Леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. Бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога — шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. У. Караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?
Вось мы бачым Горава, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну Надзейку, марыць аб мірным жыцці. І раптам — стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў Пора-Леановіч. Горава ўразіў (каторы ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую скронь — адмеціна двубою. Многае можа сказаць пра героя яго партрэт. Пора-Леановіча выдавалі вочы Аўтар далей скажа: «Яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам» . І тут жа Гораў Дасць дакладную характарыстыку Пора-Леановічу: «Чалавек, які сядзіць насупроць яго, — страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім няма ў душы месца для так званых пакут сумлення» . І вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым.
Наступная ноч выдалася «вераб’інай» . Дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. Вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. На перасцярогу бывалага салдата Івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, Пора-Леановіч рэагуе іранічна: «Табе што да таго? Няхай не суюцца ў ваду... » І калі Гораў хоча неяк абразуміць Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе.
І мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Для яго галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонару — гэта не для яго. Яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай Грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. Адзін (Пора-Леановіч) ведаў, што пакаранне Грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. Другі (Гораў), нічога не ведаючы, рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.
Менавіта гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць Пора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім народам.
Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі.