Я вельмі люблю сваю маму. Яна самы дарагі для мяне чалавек! Люблю проста за тое, што яна ў мяне ёсць. Бліжэй яе ў мяне нікога няма. Мая мама вельмі прыгожая, у яе вялікія блакітныя вочы і русыя доўгія валасы. Маю маму завуць Марына Анатольеўна. Калі яна усміхаецца, мне таксама хочацца ўсміхнуцца ў адказ. Яна вельмі добрая, добра ладзіць з людзьмі, яе ўсё паважаюць, цэняць і любяць. Яна заўсёды падтрымае ў цяжкую хвіліну і сагрэе сваёй цеплынёй, калі мне сумна.
Я вельмі хачу, каб мая мама ніколі не засмучалася, каб яна заўсёды заставалася такой радаснай і вясёлай як цяпер, каб яе вочы свяціліся як два ясных сонейка. Я вельмі люблю сваю маму і ўдзячны за ўсё, што яна зрабіла для мяне. Мне вельмі хацелася б, каб яе ўсмешка яшчэ часцей цешыла мяне і навакольных людзей.
У каждого есть свой родной город.с которым связаны все моменты жизни.я родилась в замечательном городе барановичи.барановичи хоть и маленький город,но здесь есть множество красивых мест, захватывают дух.барановичи чистый,красивый,уютный город.здесь находятся различные памятники,музеи,парки,которые имеют важное значение.если приедет турист,то обязательно надо сходить в музей поровозов.в этом музее есть мнго старх поездов,можно полюбовться а них,зайти внуторь и почувствовать как-будто тымашинист.этот музей отражает "сущность"нашего города вить барановичи появился благодалю тому что здсь проходили поезда. можно сходить в кроевеческий музей,здесь есть множество чучелов животных,национальная одежда,фотографии старого города и многое другое.можно посетить старый парк,а так же молодой парк,здесь находятсяя карусели,различные развлечения,поп-корн и много-много фантанов.я считаю,что барановичи лучший город.именно поэтому приглашаю всех сюда!
«жыція ефрасінні полацкай» («аповесці жыцця і смерці святой і блажэннай і найпадобнейшай еўфрасінні, ігуменні манастыра святога спаса і найсвяцейшай ягонай маці, што ў горадзе полацку»): пачынаецца «жыці» зваротам: « ўважлі памякчыўшы нівы сэрцаў вашых, і прыміце ў іх насенне ўратавальнага жыцця найпадобнейшай той, яе подзвігі і працу святую і любоў да бога».князь усяслаў меў многа сыноў. у меншага яго сына георгія нарадзілася дзяўчынка, якую назвалі прадславай. была яна вельмі здольнай да кніжнай навукі. шырока разышлася слава пра яе мудрасць і прыгажосць. князі пачалі пасылаць да бацькі прадславы сватоў. даведаўшыся, што яе збіраюцца выдаць замуж, юная князёўна сказала сабе: «што ж учынілі нашыя роды, якія былі да нас? жаніліся і выходзілі замуж і княжылі, але не вечна жылі; жыццё іх праплыло, і загінула іхняя слава, быццам прах, горай за павуцінне». прадслава пайшла ў манастыр і пастрыглася ў манашкі пад імем ефрасіння. бацька, даведаўшыся, што зрабіла яго любая дачка, моцна перажываў.спачатку ефрасіння жыла ў мураванай келлі ў царкве святой сафіі. потым епіскап ілья па божаму знаку адправіў маладую манашку ў сяльцо, дзе стаяла царква святога спаса. стаўшы ігуменняй, ефрасіння пострыгу сясцёр гарыславы і звеніславы.за 30 тыдняў ефрасінняй была пабудавана каменная царква святога спаса і створаны пры ёй манастыр. у другую збудаваную царкву ефрасіння унесла, з дазволу царградскіх цара мануіла і патрыярха лукі, абраз божай маці, напісаны пры жыцці яе.сабрала ефрасіння ўсіх сваіх братоў і аб'явіла аб рашэнні ісці ў іерусалім. перад загадала епіскапу дыянісію пастрыгчы пляменніц кірыяну і волыу, назваўшы адну агаф'яй, другую — яўфіміяй.дайшоўшы з братам даві і сястрой еўпраксіяй да іерусаліма, ефрасіння цалавала гроб госпадаў, прасіла ў малітве бога, каб прыняў яе дух у святым горадзе. калі«божым занядужыла і пачала хварэць», то паслала купіць сабе іну ў камры святой багародзіцы. праз 24 дні ефрасіння «аддала душу ў рукі бога і ўвайшла ў пакоі нябесныя». твор заканчваецца пахвалой ефрасінні полацкай.держи: )
Я вельмі люблю сваю маму. Яна самы дарагі для мяне чалавек! Люблю проста за тое, што яна ў мяне ёсць. Бліжэй яе ў мяне нікога няма. Мая мама вельмі прыгожая, у яе вялікія блакітныя вочы і русыя доўгія валасы. Маю маму завуць Марына Анатольеўна. Калі яна усміхаецца, мне таксама хочацца ўсміхнуцца ў адказ. Яна вельмі добрая, добра ладзіць з людзьмі, яе ўсё паважаюць, цэняць і любяць. Яна заўсёды падтрымае ў цяжкую хвіліну і сагрэе сваёй цеплынёй, калі мне сумна.
Я вельмі хачу, каб мая мама ніколі не засмучалася, каб яна заўсёды заставалася такой радаснай і вясёлай як цяпер, каб яе вочы свяціліся як два ясных сонейка. Я вельмі люблю сваю маму і ўдзячны за ўсё, што яна зрабіла для мяне. Мне вельмі хацелася б, каб яе ўсмешка яшчэ часцей цешыла мяне і навакольных людзей.