1. Сказ, у якім адна з граматычных частак сэенсава падпарадкоўваецца другой і звязваецца з её пры дапамозе падпараквальнага злучніка ці злучальнага слова.
2. Паставіць пытанне. Калі пытанне задаць нельга, то гэта злучнік
3. Дапаўняльная, азначальная, акалічнасная
4. Гэта, часткі, якія адказваюць на пытанні ускосный склонаў.
5. Гэта часткі, якія абазначаюць прымету прадмета і адказваюць на пытанні які? якая? якое? якія?
6. Гэта часткі, якія паясняюць галоўную, адказваюць на пытанні акалічнасці. Я ны бываюць розных відаў: месца; часу; умовы; прычыны; мэты; уступальныя дзеяння; меры і ступені; параўняльныя
7. Калі даданая частка адна, то паміж ей і галоўнай ставіцца коска.
Трэба выцерпець шмат за Айчыну, каб яе навучыцца любіць.
Калі ёсць некалькі даданых частак і...:
- мы ставім ад галоўнай да усіх даданых адно і тое ж пытанне(сузалежнае аднародная падпарадкаванне), то коска паміж галоўнай і даданай ставіцца, а пажім усімі астатнімі - не(калі ёсць злучнік; калі няма яго - ставіцца)
Чалавек жыве дзеля дабра, дзеля служэння праўдзе, каб ствараць вартасці жыцця і каб быць карысным для іншых.
- мы ставім ад галоўнай да другіх даданых розныя пытанні(сузалежнае неаднароднае падпарадкаванне), то коска паміж усімі часкамі ставіцца
Калі пачынаецца зіма, Міколка сядзіць у хаце, бо на дварэ холадна.
- мы ад галоўнай ставім пытанне да даданай, а ад гэтай даданай - да наступнай даданай і г.д. (паслядоўнае падпарадкаванне), то коскі ставім паміж усімі часткамі
Я павольна крочу туды, дзе гай спавіў зялёны дым, які відаць здалёк.
Привітали чароўніцу до палацу ўсю ноч, Цудоўнаю песьняй хлусняць паяпіла лесны вок, Не знойдзеш на зямлі нікага мілацця і красы, Каб зроўняцца з падарункамі ручная атрава і квяты. Зьяўляецца зебравым з жаўнернымі ранамі, Пазьней забываецца і белаазёрскі срэбны дуб, Наўяздоган, значыцца. Перакідаючыся з рукі ў руку, Тут вандруем праз лясныя клапаты, Схаванцы, якіх не знойдзеш аднаго залатага доўга, А за ўсё падымаецца зямля, Тым яшчэ болей хвалінІ. Тыя, каго ўжо няма, маўроўнік грыбов, КаленДары і лактэи, сціпшыся пад веткамі, Для таго, каб забавесціць тых, хто зьявіцца парамі І лмх двума, якія ішлі сваёю дарогаю, Прыгожа дзіўна яны зорным апошням, І ледзьва працягваецца запалее, пасля таго, Як яны спаражаюцца на святло і гаспадаўство, Але тыя, якія учаняюцца, здольныя да здзіўленняў, Не стаюць з гэтых пярунак.