Зямлянкі былі б пустыя, каб не відно было, што адну з іх пакінулі нядаўна, што тут усё ж такі нехта жыў. У ёй яшчэ не паспеў выветрыцца дух нядаўняга людскога прыстанішча. На нарах ляжала свежая яшчэ непрацёртая салома, а ля парога складзены былі сухія дровы. У першы момант падумалася, што чалавек адышоўся толькі на хвіліну і зараз жа вернецца.
Ігнат і лейтэнант Галабурда стаялі за зямлянкай, ля крывой ад самага камля бярозкі. Расла ж яна на невялікім грудку, з-пад якога выцякала крынічка, як вымыты ў пяску сподачак. А потым са сподачка вада імкліва ішла аж пад снег, хаваючы ад усіх сваю жывую неспакойную сілу.
Імя Анастасія - жаночая форма мужчынскага імя Анастасій. У перакладзе з грэцкай мовы азначае «вяртанне да жыцця», «уваскрашэнне», «ўваскрослая», «адроджаная», «несмяротная». Народная руская форма - Настасся. Анастасія добрая майстрыха - умее яна і шыць, і вязаць, і добра рыхтуе. Пасталеўшы, яна будзе імкнуцца трымаць свой дом у чысціні, яна будзе строгая, але справядлівая ў гэтых адносінах і да мужа, і да дзяцей. Яна не любіць трымаць у хаце нічога лішняга. Усе, што ўжо стала непатрэбным, яна без шкадавання ці падорыць, калі гэта можна падарыць, ці ж выкіне. Насця любіць акружаць сваю ўтульнасць кветкамі, карцінамі, дыванамі. У яе хаце заўсёды можна знайсці і прыгожую скрыначку, і незвычайную цацанку. Але ў Настенька ўсе гэтыя рэчы будуць прыносіць карысць, служыць ёй у гаспадарцы. Насця чалавекалюбны, яна вельмі душэўны і спагадны чалавек, ёй не чужыя жаль і міласэрнасць. Многія прысвячаюць яе ў свае ўласныя таямніцы, яна ўмее захоўваць сакрэты. Часцей за ўсё, Анастасія выбірае тыя прафесіі, дзе яна можа дапамагаць людзям, можа аддаваць сваё цяпло, клапаціцца аб кім-то. Яна можа стаць медсястрой, выхавальнікам дзіцячага саду, псіхолагам. Таксама ў дарослым Анастасіі працягвае жыць фантазія, таму, здараецца, што Насці выбіраюць рамантычныя, аб часам і небяспечныя прафесіі. Яны могуць стаць артысткамі, цыркавымі артыстамі, ратавальнікамі, альпіністамі. Анастасія заўсёды гатовая ахвяраваць сваімі жаданнямі, сваім часам на карысць іншага чалавека.
Зямлянкі былі б пустыя, каб не відно было, што адну з іх пакінулі нядаўна, што тут усё ж такі нехта жыў. У ёй яшчэ не паспеў выветрыцца дух нядаўняга людскога прыстанішча. На нарах ляжала свежая яшчэ непрацёртая салома, а ля парога складзены былі сухія дровы. У першы момант падумалася, што чалавек адышоўся толькі на хвіліну і зараз жа вернецца.
Ігнат і лейтэнант Галабурда стаялі за зямлянкай, ля крывой ад самага камля бярозкі. Расла ж яна на невялікім грудку, з-пад якога выцякала крынічка, як вымыты ў пяску сподачак. А потым са сподачка вада імкліва ішла аж пад снег, хаваючы ад усіх сваю жывую неспакойную сілу.