Прабачце, але штосьці не выйшла ў мяне напісаць сачыненне == Можа гэтыя накіды вам дапамогуць ^^
Усё наша жыццё мы толькі і робім, ўто змагаемся. Калі нараджаемся, замагаемся за жыццё, потым за добрую адзнаку, а потым каб дасягнуць добрых поспехаў у вучобе або на рабоце. Гэта толькі на першы погляд здаецца, што для нас гэта не змаганне, а проста сродак дасягнення мэты або сродак атрымліваць грошы, каб у дальнейшым жыць. Але, разве гэта не змаганне, за сваеабразнае выжыванне? Або, калі мы возьмем біялогію, то заўважым, што жывёлы увесь час падвяргаюцца натуральнаму адбору. Бо, каб выжыць, ім трэба вырабатаць прыстасаванні, якія ў будучым часе дапамогуць ім просто выжыць.
Я.Колас сутыкае свайго героя з рознымі людзьмі, ставіць у розныя сітуацыі, раскрываючы яго характар, духоўны свет, маральную высакароднасць.
Ужо на першых старонках трылогіі чытаем пра спрэчку Лабановіча з хатовіцкім папом Кірылам аб тым, як трэба глядзець на мужыка. На думку папа, мужык з'яўяецца нізшай істотай, якая сама вінавата ў сваім цяжкім жыцці. Андрэй Лабановіч катэгарычна не згаджаецца з гэтым. Для яго мужык – гэта чалавек працы. У сваёй цёмнасці, забітасці і адсталасці народ не вінаваты. Такім яго зрабіў несправядлівы царскі рэжым. І таму Лабановіч горача бярэцца за пашырэнне асветы не толькі сярод дзяцей, але і дарослых. Сціплы, сумленны і патрабавальны да сябе, Лабановіч надзвычай прынцыповы ў адносінах да панямонскіх інтэлігентаў, якія здрадзілі сваёй справе, сталі духоўна беднымі, загразлі ў ціне мяшчанства, абывачельшчыны, карцёжных гульняў, п'яняк.
Лабановіч - чалавек вялікага інтэлекту, здольны радавацца і хвалявацца, адчуваць хараство роднай прыроды. Любоў да прыроды - адна з самых адметных рыс у яго характары. Лабановіч, як і працоўны чалавек, куды глыбей успрымае хараство прыроды, чым розныя прадстаўнікі мясцовых улад і іх прыслужнікі, якія на прыроду глядзяць, як на сродак узбагачэння.
Складаны шлях прайшоў герой трылогіі Я.Коласа. Часамі ён памыляўся, але ніколі не ішоў на кампраміс са сваім сумленнем. Лабановіч быў мужным і непахісным у час суровых выпрабаванняў, з якіх ён выйшаў з адзінай думкай: "Чалавек павінен жыць для дабра, ён павінен быць карысным людзям".
Паходзіў, як мяркуюць дасьледнікі, з купецкага стану. Сын Гаўрылы, паводле іншых зьвестак — Емяльяна Сітняновіча. Другое прозьвішча — Пятроўскі — атрымаў ад айчыма, заможнага полацкага купца[3]. У архіўных «росьпісах двароў палачанаў» род Пятроўскіх значыцца побач з Скарынамі і Цяпінскімі.
Пачатковую адукацыю атрымаў у Полацку. Першым ягоным настаўнікам, імаверна, быў вядомы беларускі пэдагог і пісьменьнік Ігнат Іяўлевіч. Навучаўся ў Кіева-Магілянскім калегіюме, дзе каля 1650 атрымаў званьне «дыдаскала» (настаўніка). Працягваў адукацыю ў Віленскай акадэміі (да 1653). 3ь сяр. 1650-х да 1664 настаўнічаў у брацкай школе Полацкага Богаяўленскага манастыра. У той час захоўваў вернасьць Рэчы Паспалітай. Напрыклад, дасьледнікі адшукалі верш-эпітафію Сімяона Полацкага, у якім ён нэгатыўна выказваецца пра маскоўскія войскі[4].
Можа гэтыя накіды вам дапамогуць ^^
Усё наша жыццё мы толькі і робім, ўто змагаемся. Калі нараджаемся, замагаемся за жыццё, потым за добрую адзнаку, а потым каб дасягнуць добрых поспехаў у вучобе або на рабоце. Гэта толькі на першы погляд здаецца, што для нас гэта не змаганне, а проста сродак дасягнення мэты або сродак атрымліваць грошы, каб у дальнейшым жыць. Але, разве гэта не змаганне, за сваеабразнае выжыванне?
Або, калі мы возьмем біялогію, то заўважым, што жывёлы увесь час падвяргаюцца натуральнаму адбору. Бо, каб выжыць, ім трэба вырабатаць прыстасаванні, якія ў будучым часе дапамогуць ім просто выжыць.