Дагэтуль не бачыў
да зарэзу патрэбна
да заўтра развіталіся
разбураны дарэшты
3 даўна павялосяоно
выцерці да суха
цярпець да часу
за вочы гаварыць
стаяць на відавоку
быць (на) віду
мяккі на вобмацак
заданне на выбар вучня
бегчы на выперадкі і
на вякі захаваць,
забіць на глуха
запомніць на заўсёды
3 нарок не прыдумаеш
захопленыя (знянацку
сказаць на паследак
(на)раўне з братамскочыць 3 разбегут
ударыць 3 размахут
3 рэдку сустракацца
- 3 ходу адказаў
3 часам разабраўся
на бягу падсілкавацца
Гэта мне на руку, а
прачнуцца на світанні
бегчы на перагонкі
прастрэлены на скрозь
удаўся на славу
вывучыць на памяць.
ответ:
акт і
маладым якіму і паўлінцы хочацца ажаніцца, але бацьку дзяўчыны не падабаецца будучы зяць-настаўнік. у старога крыніцкага для паўлінкі ёсць іншы муж, пан быкоўскі. якім і паўлінка раяцца, што зрабіць, каб быць разам. якім прапаноўвае збегчы і абвянчацца цішком. бацькам нічога не застанецца, як змірыцца. паўлінка вагаецца. яны ўляюцца, што здзейсняць сваю задуму назаўтра, пасля вечарыны. настаўнік якім дае сваёй дзяўчыне фотаздымак, паўлінка хавае яго за абраз.
нападпітку бацька паўлінкі вяртаецца з кірмашу і распавядае, што выпіў чарку з будучым зяцем, панам быкоўскім. паўлінка заяўляе, што не пойдзе за быкоўскага, а толькі за якіма сароку. бацька з дачкой сварацца. адначасова да іх у госці заяўляецца п’яны пранцысь пустарэвіч са сваёй жонкай. крыніцкі скардзіцца ім на дачку.
паўлінка тым часам расказвае сваю бяду старой агаце. тая раіць ёй слухацца бацькоў. паўлінка пагражае, што загубіць сябе, калі ёй не дадуць пайсці замуж за каханага.
раптам высвятляецца, што пустарэвічы дрэнна прывязалі кабылу, і яна ўцякла. стары крыніцкі загадвае паўлінцы паразмаўляць з зяцем, з якім ён сёння піў. дастае з-за абраза новы каляндар, а разам з ім – фотакартку якіма. яны сварацца, бацька не аддае фотаздымак каханага дачцэ. вяртаюцца пустарэвічы, знайшоўшы каня. усе разам фотаздымак, а потым бацька паўлінкі рве яго на кавалкі.
паўлінка ад роспачы крычыць на пустарэвічаў, вырывае з ягоных рук пляшку і разбівае яе.
акт іі
у крыніцкіх вечарына, пьюць гарбату. заходзіць размова пра настаўніка якіма сароку. хтосьці хваліць яго, хтосьці лае. бацька паўлінкі прыпыняе гэтую размову і намякае, што настаўніку ў гэтым доме няма месца.
прыходзіць пан быкоўскі, спазняецца. пачынае хваліцца сваім багаццем, гаспадаркай. паўлінка пасмейваецца з яго, але ён прымае кпіны за ўвагу дзяўчыны да ягонай асобы. тады паўлінка просіць музыкаў зайграць “лявоніху”, якую быкоўскі танчыць не ўмее. ён называе лявоніху “мужыцкай” і хоча навучыць дзяўчыну “модным” танцам. паўлінка ўцякае.
моладзь танчыць, спявае беларускія народныя песні. старэйшыя п’юць гарбату. быкоўскага просяць заспяваць. ён спявае рамансы, але няўдала.
усе разыходзяцца. бацька і маці паўлінкі ідуць спаць. паўлінка выйграе ў карты быкоўскага. той, нарэшце, сыходзіць. ён перакананы, што паўлінка ў яго закахалася.
паўлінка ў нерашучасці збірае рэчы. чуе шорахі пад вакном. яна выкідвае за вакно сабраныя рэчы і збіраецца вылазіць сама. у гэты момант прачынаецца бацька і паспявае схапіць дачку за ногі. загадвае прынесьці яму стрэльбу, бо ён думае, што гэта ў хату ўкраўся злодзей. у гэты час пустарэвіч прыводзіць за каўнер быкоўскага. той тлумачыць, што збіўся з дарогі і хацеў запытацца.
бацька злуецца, думае, што паўлінка хацела ўцячы замуж за быкоўскага, калі даведалася што “гэнага гада, гэнае плюгаўства за афішкі арыштавалі”? – кажа бацька пра якіма сароку. паўлінка да гэтай пары нічога не ведала. яна галосіць, шкадуючы якіма.
объяснение:
Анатоль Вярцінскі, сучасны беларускі паэт, - майстар філасофскай паэзіі. У сваіх вершах ён звяртаецца да агульначалавечых праблем. Меня зацікавіў яго твор "Жыццё даецца, каб жыццё тварыць". Аўтар хоча сказаць нам, што значыць жыць. Не проста існаваць, а іменна жыць. Любоў, дабрыня, клопаты - усё гэта суправаджае дзіця, якое толькі нарадзілася, і калі яно вырасце, то будзе павінна жыццёвую "ніць віць і далей - любоўю, справай дзейнай ды словам, што ад працы неаддзельна".
Наша жыццё поўнасцю залежыць ад учынкаў, якія мы здзяйсняем. Кожнага чалавека хвалюе, што ж застанецца пасля яго. А калі мы чытаем такія матываваныя светлыя вершы, то хочацца пакінуць нешта, што дапамагло б нашым нашчадкам, што пакінула б у іх толькі добрыя ўспаміны і пачуццё гонару. Да гэтага заклікае і Вярцінскі:
Жыццё даецца, как жыццё тварыць.Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, - Тварыць!
Пасля гэтых радкоў з'яўляецца жаданне, каб памяць пра цябе жыла доўга. Аўтар звяртаецца да чытача з жыць не ціха, а ярка, каб розныя колеры былі ў жыцці людзей, каб было што ўспомніць, інакш "якая ад жыцця карысць?"
Такім чынам, верш вучыць нас жыць добра.