Зма. Дн становяцца карацей, але гэта не перашкаджае атрымлваць асалоду ад прыгажосц змовай прыроды. Гледзячы акно, я бачу цудоную карцну.
Усё пакрыта неем: драты, лак, трава галнк дрэ. Бярозы прыгожыя свам срэбным убранн. Мароз, апранаючы у ней, робць х казачна прыгожым, падобным на вырабы з незвычайнага отдалкатнага крышталя. ней на травке галнках дрэ ледзь прыкметна афарбоваецца аранжавыя адценн, якя дораць промн заходзячага сонца, якое цхенька намякае нам на наблжэнне ночы. Сонца павольна хлцца да гарызонту. Закат мякк, неба свеццца бледна-чырвоным святлом. Небасхл отдалкатны пухнаты, як пере. Здаецца, вось-вось з яго пасыпяцца буйныя камяк снегу, якя закружацца вхуры. Аблок на небе малююць незвычайныя зоры.
Прыгожая змовая прырода, ёю можна любавацца бясконца.
