Андрей Рублев русский иконописец,чье имя и работы дошли до наших дней.Совмкстно с другими иконописцами,Рублев расписывал Благовещенский собор Московского Кремля.Во Владимире участвовал в оформлении Успенского собора.Его уникальность работ состоит в том,что основываясь на традициях византийского и южнославянской живописи,он переплетает их,развивая свой неповторимый стиль.
Самая известная работа его это икона "Троица",которая считается шедевром,как русской,так и мирового искусства.В этой иконе вплетена не только религиозная подоплека,но и философская.Написана она была в память о Сергее Радонежского.Рублев в ней воплотил его пожелания:"лицезрением ее единства пробежалась ненавистная рознь мира сего".В безмолвии трёх фигур видна гармония и единство.
Объяснение:
Әже - баланың әкесінің, сондай-ақ, анасының шешесін атайтын, туыстық қатынасты білдіретін атау. Одан арғылары үлкен әже немесе ұлы әже деп аталады.
Қазақ отбасындағы әже орны ерекше әрі қадірлі. Әже - отбасының ғана емес, әулеттің де ұйытқысы, ағайын- абысындардың бірлігін, татулығын сақтайтын сыйлы анасы, кейінгі жастардың, келіндердің тәрбиешісі әрі ақылгөйі Қазақ қоғамында әдетте жас отау иелерінің тұңғыш баласын әжесі бауырына салады. Бала ата-әженің кенжесі саналып, немерені әжесі тәрбиелеп, бағып-қағады. Әже мен немере арасындағы туыстық байланыс өте нәзік әрі берік. Балажан қазақ үшін ата мен әжеге жас сәби жай ғана ермек емес, тәрбиеленуші ерекше субъект. Тарихта күллі рулы елге ана болып саналған Айпара әже, Домалақ ене, Зере, Айғаным секілді әжелердің бейнесі аңыз-әңгімелерде, әдеби шығармаларда сомдалған.
Алдымен әже тәрбиесі арқылы бала жақсы-жаманды ажыратып, үлкен-кішіні тани бастайды. Мінез-құлық, тіл тәрбиесі қалыптасып, бала үй шаруасына бейім, елгезек тілалғыш, мейірімді болып өседі. Әженің алдын көрген балаға былайғы жұрт тәрбиелі бала деп баға береді. Әже тәрбиесі көбіне «олай істеме, былай істе», «бүйтсең жаман, өйтсең жақсы»деген вербалды сипатта, ақылгөйлік мазмұнда болып, әженің мейірімі мен жүрек жылуына бөленіп өседі. Осылайша жас бала қазақы ортадағы моральдық-этикалық нормалармен таныса отырып, адами тұлғаның қалыптасуына ғана емес, дәстүрлі ырым-тыйымдар жүйесінің қағидаттарын біртіндеп бойына сіңіре бастайды.
Жеті-тоғыз жастан әрі қарай тұңғыш немере ұлдың тәрбиесі атасының қолына өтеді, Ал қыз немеренің негізгі тәрбиесі әженің қарамағында болады. Бұл кездегі тәрбиенің мазмұны атаға ілесе жүріп, көрген-білгенін көңілге тоқудан құралады. Атасына ілескен бала алыс жерлерді, ел жақсыларын, сыйлы ауылдарды көріп, жиын-тойға т.б. қатысып, соларды ұғынуға, білуге тырысады. Атаның «визуалды» тәрбиесінен өткен баланы былайғы жұрт көргенді бала деп атайды. Қазақ паремеологизмі Атың бар да жер таны желіп жүріп, атаң барда ел таны еріп жүріп деп кеңес береді. Ел тану, жер тану көргенділікке жатады. Қазақтың дәстүрлі бала тәрбиесінде көргенділік тәрбиенің ең жоғарғы формасы болып табылады. Әже мен атадан тәлім алған немеренің рухани жағынан тәрбиелі, көргенді азамат болып, ержетуінің, елдің аузына ілігер көшелі азамат болып қалыптасуының негізі осылайша қаланады
большинство промышленных изделии, ввозимых из-за руоежа. Благодаря этой мере не только увеличились доходы казны, но и промышленность России была защищена от иностранной конкуренции и тем самым развивалась гораздо быстрее.
В 1826 г. в России была введена система винных откупов. До этого продажа спиртных напитков, приносившая высокие доходы, являлась монополией (исключительным правом) государства. Отныне частные лица стали получать (откупать у казны) право торговать спиртныки напитками в разных губерниях. Они заранее выплачивали сумму, которая-должна была поступить государству после продажи водки. Доходы государства таким образом гарантировались. Правда, откупщики часто затем торговали водкой с невероятными злоупотреблениями, наживаясь за счёт населения. Однако, с точки зрения Канкрина, это было меньшим из зол: он рассчитывал, что капиталы, даже неправедно нажитые частными лицами, скорее всего будут вложены ими в торговлю и промышленность. От средств же, расхищенных чиновниками, никакой пользы государству не бывает.
Наиболее значительным достижением Канкрина явилось упорядочение денежного обращения в России. Накопив достаточно средств в казне, Канкрин в 1843 г. заменил обесцененные ассигнации кредитными билетами, причём правительство взяло на себя обязательство менять такие билеты на серебряные деньги по первому требованию. Это сыграло важную роль в оживлении промышленности и особенно торговли.