Адамның қалаған нәрсеге қол жеткізе алмауының себебі көбінесе жағдайлар емес, сонымен қатар мүмкіндіктерімізден толықтай пайда көруге кедергі жасайтын ішкі сеніміміз.Адамның мүмкіндіктері іс жүзінде шектеусіз.Ия,сіз өзіңіз қалаған нәрсеге ие бола аласыз:денсаулық, бақыт,мансап және т.б
Біздің қабілеттеріміз қайда жасырулы? Әрқайсымыздың ішімізде деп ойлаймын.Бұл - біздің миымыз. Ғалымдар дәлелдегендей,тіпті ең танымал ойшылдар оны 25% ғана пайдаланады екен.Қалған 75% қолданылмайды.Миымыздың көп қорын қолдану мүмкіндігі бізге не береді? Сіз таңқаларсыз, бірақ бұл адамды құдіретті етеді.
Миымыз біздің ойлау процестерімізді басқарғандықтан,мұнда әртүрлі деструктивті ойлар мен теріс көзқарастар болады.Және бұл дегеніміз,біз ішінен өзіміз қалаған нәрсеге жету мүмкіндігінен айырылып, өзіміз қалаған адам болуға кедергі жасаймыз.Біздің миымызда: "Мен ешқашан істей алмаймын ...","мен жеткілікті түрде жақсы емеспін...» және тағы басқалар сияқты ойлар бар. Бірақ тәжірибе көрсеткендей адам осындай күмәндардан айрылса,өзіның биікке қалай көтерілгенін де байқамай қалады.Бұған мысал ретінде, Гиннестің рекордтар кітабындағы көптеген атақты адамдардың іс-әрекеті.Өткен ғасырда өмір кешкен Трояны ашқан ғалым Шлиман 22 тілді білген екен. Моцарт 5 жасында симфония жазса,тас керең Бетховен өлмес классикалық музыкалық шығармалар қалдырды.Олардың құпиясы қарапайым:олар өздерінің қабілеттеріне күмәнданбаған.
Және бұл адамның физикалық қабілеттеріне де қатысты.Көпшілігіміз ауыр машина көтеру үшін жеткілікті физикалық күш сезінбейміз.Бірақ дөңгелектің астына түсіп қалған балаларды құтқаруға тырысатын аналар ауыр автомобильдерді өз күштерімен көтерген жағдайлар бар.Олар күнделікті өмірде бұны ешқашан істей алмаған еді,бірақ стресстік жағдайында баламды құтқарам деген оймен олардың барлық шектеулі көзқарастары жойылып кеткен.Осындай мысалдар өмірде өте көп.
Қорытындылай келе,біздің санамыздағы шектеулерді өзге емес,өзіміз орнатамыз.Біз өзімізді жеткіліксіз талантты, табысты,күшті, бақытты деп санамаймыз.Осындай кедергілермен күресуге,оларды керісінше ауыстыруға және осылайша қажетсіз кедергілерді жоюға болады. Біз өзімізді өзіміз ғана жаратамыз және біздің болашағымыз тек өзімізге байланысты.
Одна из серьезнейших социально-психологических проблем, которая решается современной литературой, состоит в правильности выбора героем места в жизни, точности определения им своей цели. Размышление о нашем современнике и его жизни, о его гражданском мужестве и нравственной позиции ведет в своих повестях один из самых талантливых писателей нашего времени — Валентин Распутин.Повесть "Пожар" в творчестве В. Распутина занимает особое место. Велик ее идейно-нравственный и эстетический потенциал. Повесть начинается с размышления главного героя Ивана Петровича о правде, совести, о тех основных "подпорках", на которых, по его мнению, держится жизнь человека. В этих произведениях — душевная боль героя (и самого автора) за свою землю, нехозяйское, бездумное, потребительское отношение к ней многих людей.Что-то нарушилось в мире. Люди стали другими, какими-то равнодушными. Живут — каждый для себя. И писатель не может об этом молчать. Само название повести символично. Пожар — это не только стихийное бедствие. Это и "пожар" в душах людей. Пламя выхватывает из тьмы не только мародерство, убийство, которое произошло в эту ночь, но и сегодняшнее поселка Сосновка. Люди перестали быть хозяевами своей земли, своего селения. Не заботились об его благоустройстве. "Мы почему, Иван, такие-то?" — спрашивает Анна Егоровна своего мужа на пожаре. Почему мы такие разобщенные? Почему среди нас процветает бесхозяйственность, воровство, пьянство, преступность?! "Почему столько на свете неробей и причиндалов?! И как получилось, что мы на их милость сдались, как получилось?" — спрашивает и автор. Иван Петрович мучается, изводит себя душевно и физически.Герой сомневается, прав ли он, так как его никто не поддерживает. Он видит, что в добро и зло отличались, имели собственный четкий образ, а теперь границы стерлись. Добро и зло перемешались. Добро превратилось в слабость, зло — в силу. Что такое теперь хороший или плохой человек? Раньше человека оценивали по его душевным жестам, по или не чувствовать чужое страдание. А сейчас уже тот хороший человек, кто не делает зла, кто без спроса ни во что не вмешивается.В результате мерилом хорошего человека стало "удобное положение между добром и злом, постоянная и уравновешенная температура души". Люди раньше выдерживали испытания стихийными бедствиями, войной, голодом, потому что были все вместе. А сейчас испытание сытостью, разобщенностью оказалось еще труднее. Мысли об этом не дают Ивану Петровичу покоя.Выход из тупика видим в рассуждениях героя о четырех "подпорках жизни": в чувстве дома с семьей; в чувстве солидарности с людьми, "с кем правишь праздники и будни"; в чувстве работы, с которой дается ощущение единства с людьми; в чувстве отечества, земли, на которой стоит твой дом, — если все это есть, человек счастлив и "весь превращается в ответ на чей-то зов, душа его выстраивается и начинает вольно звучать". Повесть В. Распутина заставляет задуматься нас над многими вопросами современной жизни: зачем человек живет, в чем причина нравственной деградации людей и что делать, чтобы устранить эти явления? Поэтому произведения В. Распутина еще долго не утратят свой актуальности и будут волновать не одно поколение читателей.Список литературыДля подготовки данной работы были использованы материалы с сайта http://ilib.ru/
Адамның немесе сенікі
Адамның қалаған нәрсеге қол жеткізе алмауының себебі көбінесе жағдайлар емес, сонымен қатар мүмкіндіктерімізден толықтай пайда көруге кедергі жасайтын ішкі сеніміміз.Адамның мүмкіндіктері іс жүзінде шектеусіз.Ия,сіз өзіңіз қалаған нәрсеге ие бола аласыз:денсаулық, бақыт,мансап және т.б
Біздің қабілеттеріміз қайда жасырулы? Әрқайсымыздың ішімізде деп ойлаймын.Бұл - біздің миымыз. Ғалымдар дәлелдегендей,тіпті ең танымал ойшылдар оны 25% ғана пайдаланады екен.Қалған 75% қолданылмайды.Миымыздың көп қорын қолдану мүмкіндігі бізге не береді? Сіз таңқаларсыз, бірақ бұл адамды құдіретті етеді.
Миымыз біздің ойлау процестерімізді басқарғандықтан,мұнда әртүрлі деструктивті ойлар мен теріс көзқарастар болады.Және бұл дегеніміз,біз ішінен өзіміз қалаған нәрсеге жету мүмкіндігінен айырылып, өзіміз қалаған адам болуға кедергі жасаймыз.Біздің миымызда: "Мен ешқашан істей алмаймын ...","мен жеткілікті түрде жақсы емеспін...» және тағы басқалар сияқты ойлар бар. Бірақ тәжірибе көрсеткендей адам осындай күмәндардан айрылса,өзіның биікке қалай көтерілгенін де байқамай қалады.Бұған мысал ретінде, Гиннестің рекордтар кітабындағы көптеген атақты адамдардың іс-әрекеті.Өткен ғасырда өмір кешкен Трояны ашқан ғалым Шлиман 22 тілді білген екен. Моцарт 5 жасында симфония жазса,тас керең Бетховен өлмес классикалық музыкалық шығармалар қалдырды.Олардың құпиясы қарапайым:олар өздерінің қабілеттеріне күмәнданбаған.
Және бұл адамның физикалық қабілеттеріне де қатысты.Көпшілігіміз ауыр машина көтеру үшін жеткілікті физикалық күш сезінбейміз.Бірақ дөңгелектің астына түсіп қалған балаларды құтқаруға тырысатын аналар ауыр автомобильдерді өз күштерімен көтерген жағдайлар бар.Олар күнделікті өмірде бұны ешқашан істей алмаған еді,бірақ стресстік жағдайында баламды құтқарам деген оймен олардың барлық шектеулі көзқарастары жойылып кеткен.Осындай мысалдар өмірде өте көп.
Қорытындылай келе,біздің санамыздағы шектеулерді өзге емес,өзіміз орнатамыз.Біз өзімізді жеткіліксіз талантты, табысты,күшті, бақытты деп санамаймыз.Осындай кедергілермен күресуге,оларды керісінше ауыстыруға және осылайша қажетсіз кедергілерді жоюға болады. Біз өзімізді өзіміз ғана жаратамыз және біздің болашағымыз тек өзімізге байланысты.