Интеллигенция — это социальная группа, профессионально занимающаяся умственным и творческим трудом. Ранее XIX века появиться интеллигенция не могла, так как только к середине XIX века она получила свое развитие вследствие прогресса просвещения и общества. Понятия «разночинец» и «интеллигент» одинаковы по своему значению, так как выходцев из разных сословий — из дворянства, духовенства, купечества, мещанства и даже крестьянства в России именовала «разночинцами» (то есть выходцами из разных «чинов»). К разночинцам относились ученые, артисты, литераторы, художники, врачи, агрономы, преподаватели высших учебных заведений и учителя школ, студенты. Со временем образованные люди начали составлять отдельную социальную группу Её в России стали называть интеллигенцией.
Толькі бацька Цыпрук да канца разумеў, што панскае выхаванне назаўжды адабрала ў іх сына, які імкнуўся забыць пра сваё паходжанне. Усе яго дыялогі сведчаць пра гэта, на нашу думку словамі бацькі аўтар выказвае і свае адносіны да Лаўрука.
«Апанеў! — кажа потым маці, — і далікатным зрабіўся, і гаворыць па-панску!..
— Эт! — казаў бацька, — думаеш што, ды і ён панам будзе! Глядзі, як ён ужо смяецца з нашай гутаркі ды з нас. Гэта мне не надта падабаецца...»
ідалей
« Цешылася маці: «Во будзе падмога на старасць!»
Цыпрук на гэта ёй часта гаварыў:
— Эт, дурная ты авечка. Яго падмогу сарока хва-стом замяце. Чакай ад яго пад старасць пацехі, як ад рабой сучкі яек!”
“А ты, брат, баба, зусім дурная авечка! Ці ты не бачыш, што твой Лаўручок зусім чужым зрабіўся для нас з таго часу, як папаў пад панскую апеку. Йешта не цешыць ён мяне!..»
Цыпрук цвяроза ўспрымае змены, якія адбыліся з іх Лаўручком. Стары зразумеў, што панскае выхаванне не прайшло дарма, а вынік гэтага — зусім чужы чалавек, які цураецца сваіх родных.
Тэкля — немаладая ўжо жанчына, удава палясоўшчыка Пісьменнік падкрэслівае, што паміж прыродай і старой жанчынай існуе нябачная сувязь. Жыццё Тэклі было розным: таму і ўзнікалі то светла-сумныя ўспаміны, то цягасна-жалобныя.
«Тэкля любіла хадзіць па суседзях — вельмі гутарлівая баба была, але і любіла сядзець адна на прызбе і думаць сваю думку.
Яна любіла пазіраць на стары лес і на сівыя хмаркі доўга-доўга, і старыя вочы прыкрываў сму-так: успаміны старадаўнія, як цені, лезлі ў яе душу, праляцеўшыя годы маляваліся ёй ясна, жыва, быццам перад вачыма бачыць яна ўсё... Надта шкадаваць пройдзены час няма чаго —- помніць яшчэ і цяпер пабоі і лаянкі п'янага Цыпрука свайго.” Жыццё старой Тэклі было цяжкім і сумным: « Усё жыццё яна была загнана ўсімі, і калі сці, то вочы не пакідалі выразу вечнага смутку».
Але была ў яе на душы адна ўсцеха: “Затое адну пацеху мае яна, якая гоіць раны, адна надзея — гэта адзіны сын яе, Лаўрук. Во хто сядзіць у яе грудзях, як верабей у цёплым гняздзе». Аднак мы даведваемся, што Лаўрук даўно не жыве побач з ёю, бо яго ўзялі на выхаванне паны. Але маці спадзявалася і моцна верыла ў тое, што сын яе памятае і з радасцю сустрэне. Яна хвалілася перад суседзямі Лаўруком — яго выглядам і прафесіяй адваката.
