1. Встали ровно, ноги на ширине плеч. Медленно вращаем головой 10 раз в одну сторону и 10 раз в другую.
2.Затем наклоняем голову вправо и влево, вперед и назад по 2–3 раза, тянем мышцы.
3.Делаем круговые движения плечами, точно так же – по 10 раз в обе стороны. Затем совершаем по 2–3 тянущихся движения вверх, вниз, вперед-назад.
4.Теперь вращаем вытянутыми руками в обе стороны одновременно. По 10 раз.
5.Далее, делаем то же самое со сгибом локтей. Крутим руками так, как удобней
Объяснение:
Все, разминка закончена. По времени она может занимать 3–5 минут
Символами императора в Древнем Китае были:
1.Б
В западной Европе XVII века роскошь и огромная стоимость королевского костюма говорили:
2.А
Что такое костюм?
3.В
Что такое Герб?
4.Б
Выберите верное определение: геральдика – это
5.Б
Созвучие цветовой гаммы:
6.В
К какой росписи характерны основные элементы рописи: купавка, розан, конь, петух и бытовые сценки:
7.Б
Чем выполняется Роспись Гжели?
8.А
Как назывался крестьянский дом-жильё в России
9.В
Солярный знак играет роль оберега в декоративно-прикладном искусстве и что он символизирует:
10.А
На месца выключнага (у рамантызме) рэалізм паставіў тыповае — як выражэнне заканамернага ў жыцці, адзінства абагульненага і індывідуальнага, праўдзівае адлюстраванне рэчаіснасці ў формах самой рэчаіснасці.
Рэалізм узнік і развіваўся паступова. У беларускай літаратуры можна вызначыць наступныя этапы:
Ранні этап — рэалізм Адраджэння:
выявіўся найперш у асветніцкай дзейнасці і творчасці Францыска Ска-рыны (празаічныя і вершаваныя прадмовы і пасляслоўі да перакладаў асобных кніг Бібліі), у паэзіі Міколы Гусоўскага («Песня пра зубра») і інш.
Асветніцкі рэалізм ХVІІІ — сярэдзіны ХІХ стагоддзя:
Зварот увагі на ніжэйшыя слаі грамадства, на асобныя этнасы, народы, краіны, іх своеасаблівасць, быт, культуру, патрэбы. У прыватнасці, яго рысы мы назіралі ў асобных «беларусазнаўчых» польскамоўных і беларускамоўных творах пісьменнікаў, сваім нараджэннем і тэматыкай цесна звязаных з Беларуссю (А. Міцкевіч, Я. Чачот, Я. Баршчэўскі і інш.). Пафасам адкрыцця беларусаў як народа прасякнуты паэмы Вікенція Равінскага «Энеіда навыварат» і Канстанціна Вераніцына «Тарас на Парнасе», якія ў ХІХ стагоддзі шырока бытавалі ў якасці ананімных фальклорных твораў.
Класічны (крытычны) рэалізм:
Галоўныя рысы — тыповасць, праўдзівасць, сацыяльная скіраванасць, гістарызм. Да іх ушчыльную наблізіўся Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч, у прыватнасці сваёй вершаванай аповесцю «Халімон на каранацыі» (1857) і фарсам-вадэвілем «Пінская шляхта» (1866). Аднак канчаткова класічны рэалізм у Беларусі сцвердзіўся ў беларускамоўнай творчасці Францішка Багушэвіча і польскамоўнай — Элаізы Ажэшкі («Зімовым вечарам», «Хам», «Над Нёманам» і інш.).