Керемет және керемет уақыт - күз. Ол жылдың соңғы күндерін сыйлайды, айналасындағылардың бәрін таңғажайып және ертегі түстермен бояйды. Біз мектепке барамыз, онда біз жаңа білім алуға және ескі достармен кездесуге тура келеді. Мен күзді өте жақсы көремін, өйткені ол әрдайым жаңа әсерлер мен шытырман оқиғалар сыйлайды.
Күздің үш айы бір-бірінен мүлдем өзгеше. Қыркүйек жылы және әдемі, қазан салқын және жаңбырлы, ал қараша аязды және суық. Бірақ олардың барлығы бізге жаңа нәрсе әкеледі. Маған әрқайсысы өзінше ұнады. Дәл осы күз бізге үнді жазын және нөсер найзағайын, алғашқы аязды және соңғы жылуды сыйлайды.
Күзде табиғат қысқы демалысқа дайындалады. Орман тұрғындары қор жинайды, ал ағаштар жапырақтарын төгеді. Адамдар егін мен бақшадан егін жинайды. Күз табиғаттың түрлі сыйлықтарына өте бай. Піскен алма мен алмұрт, үлкен асқабақ және дәмді сәбіз, пайдалы жаңғақтар. Мұның бәрі бізге жылдың осы уақытын береді. Күзді жиі бай және жомарт деп атайды. Күн әлі күнге дейін жерді жылытады, нөсерлі жаңбыр ағаштар мен гүлдерді жуады.
Объяснение:
О возникновении иконы гласит древнее предание. Написал ее апостол Лука тогда, когда еще была жива Богородица. Создавался образ на доске от стола, где происходила трапеза всего Святого Семейства. До 450 года икона находилась в Иерусалиме, в этом же году ее отправили в Константинополь. Там она хранилась где-то приблизительно до 1131 года. В XII веке икона Владимирской Божьей Матери была подарена Киевской Руси Лукой Хрисовергом (Константинопольский патриарх). Ее направили в Богородичный монастырь в Вышгороде. Когда она пробыла там некоторое время, икону увозит оттуда Андрей Боголюбский (сын Юрия Долгорукова). В своем странствии он останавливается в городе Владимире, где ему и было знамение Богородицы. На месте этого чуда был воздвигнут храм, в котором и осталась икона. Теперь она стала именоваться Владимирской. Нынче же там хранится список, который был написан Андреем Рублевым. Оригинал иконы был перенесен в 1480 году в Успенский собор, который находится в Москве. Затем образ еще два раза переносили: в 1918 году - в Третьяковскую галерею, а в 1999 году - в храм Святителя Николая. В последнем она и хранится до сих пор.