жер бетіндегі табиғи қорлардың, оның ішінде өсімдіктер жамылғысының басты бір типі. Құрамында бір-біріне жақын өскен ағаштың бір немесе бірнеше түрлері бар табиғи кешен. Құрамы мен өсуіне қарай мәңгі жасыл, қылқанды, ақшыл қылқанды, күңгірт қылқанды, жапырақты, ұсақ жапырақты, жалпақ жапырақты, тропиктік, муссондық, мангрлық және т.б. ормандар деп бөледі. Орманның құрылымы ортаның физикалық-географиялық жағдайларына, өсімдіктердің түрлік құрамы мен биологиялық ерекшеліктеріне байланысты болады. Ол топырақ түзілуіне, климатқа, ылғал айналу процесіне және т.б. әсері көп, тропосферамен өзара белсенді әрекетте болады да, оттек пен көміртектің алмасу деңгейін анықтайды (ең ірі орманды аймақтар атмосферадағы оттектің шамамен 50%-ын "өндейді"). Құрлықтың 27%-ынан астамын алып жатқан орман — географиялық ландшафт элементі. Орманда ағаш, бұта, шөптесін өсімдіктер, мүк, қына, т.б. өседі.[1][2]
Байкальский государственный приро́дный биосферный заповедник учреждён постановлением СМ РСФСР от 26 сентября 1969 года № 571 на основании постановления Совета министров Бурятской АССР от 31 декабря 1968 года № 461. Созданию заповедника предшествовала дискуссия ученых и общественных деятелей. В августе 1958 г. Иркутская конференция наметила необходимость создания режима заповедности на Байкале. Затем группа специалистов заповедного дела выступила в прессе с открытым письмом, где обосновывалась необходимость создания ряда заповедных территорий на Байкале и в его бассейне. Участники конференции предложили объявить 15-километровую зону побережья озера заповедной. В 1961 г. О. К. Гусевым и А. А. Насимовичем в развитие этих предложений была выдвинута идея организации национального парка на Байкале. С 1965 г. о необходимости признать часть Байкала государственной территорий с особым режимом вод, земель и лесов стали высказываться И. П. Герасимов и А. А. Трофимук. Однако акцент делался на то, что создание заповедника было необходимо с чисто практической цели — обеспечить ультрачистой водой высокотехнологичные химические производства, а «природные комплексы — ландшафты, расположенные в бассейне Байкала, как и сам Байкал, являлись теми сложными и тонкими системами, существование и динамика которых обеспечивает непрерывное восполнение объема и свойств байкальской воды»
