Қыран құс - көңіл ашар - жүйрік тазы,
Жігітті мұңайтады малдың азы.
Әркім-ақ жамандыққа көңіл берді,
Тыятын болмаған соң мүфти қазы.
Сөзі бар замананың теріс қақпай,
Жара бір-біріне айтқан назы.
Тұйғынға күшігендер ауыз салып,
Жем болып-қарға ұзаққа қоңыр қазы.
Басшымыз ел пайдасын сөйлемейді,
Білгіштер мұндайлыққа емес разы.
Көптен-көп іздегені - бүліншілік,
Қанша айтып таусылмайды еш аразы.
Данышпан, өтпей сөзі, шаһбазлардың,
Барады босқа кетіп қысы-жазы.
Ғақылсыз, аңқылдама құлап жарға,
Көбі - әркімнің аузында, өзінде - азы.
Әлі жүр біздің қазақ қоршылдықта,
Қор болып өрге баспай өнерпазы.
Әр істі ойлау керек әуел бастан,
Не пайда өнері жоқ жігіт, жастан?
Мәз болма мұнарланып көрінгенге
Кісі жер жемісі жоқ, тау мен тастан.
Дос қой деп, ішкі сырын түгел айтып,
Опық жеп жүрген жан көп аңдамастан!
Бір өрттен қалмайтұғын қалың қаудай,
Баянсыз, бақ-дәулетке болма мастан!
"Жау қайда - жар астында",- деген сөз бар,
Аяқты, баспа қадам, байқамастан.
Көз тігіп қарағанмен, көңіл бермес,
Не пайда нұр сипатты,сүмбіл шаштан?!
Біреуге селбесейін деп ойласаң,
Өзіңді жұтып қояр шайнамастан.
Сөз жөнін құрбыларға айта қалсаң,
Күн бұрын, ашуланар, ойнамастан.
Зиянға біздің қазақ аяқ басар,
Соқтығып өз пайдасын ойламастан,
2
Жігіттер, жақсы қайда үлгі шашқан
Жүдеген мұңлылардың көңілін ашқан?!
"Анау озық, мен кейін қаламын",-деп,
Кез салып, бірін-бірі шамаласқан.
Сүрініп ат аяғы кетер болса,
Дұшпан түгіл, досың да табаласқан.
Бұл жұртта сұмырай нәрсе толып жатыр,
Өтірік, ұрлық, өсек араласқан.
Өңшең сәурік, текешік, бұқашықтар,
Бір-бірін соғып, шаншып, жараласқан,
Жақсыны өзі болған, көре алмаған,
Өрт қойып жан-жағынан қамаласқан.
Ақылшы шықты бізге үй басынан,
Өзі боп өз үйінде(ойында) жұрттан асқан.
Биге - пара, байларға өсім болды,
Бой тартып, арамдықтан, бар ма қашқан?!
"Сен кімнен қорқасың?!"- деп, жел береді,
Кісі жоқ, қой дейтұғын, жұртты басқан, "
Пәленше солай дейді, мен қайтем?!"- деп,
Жылқыша изеп басын, ақылдасқан.
Біреудің адасуын біреу қоттап (құттап),
"Пәлі,- деп, - бәрекелді!",- мақұлдасқан.
Причины раскола:
1) властолюбивое желание Никона и Алексея Михайловича мирового православного царства («Москва — Третий Рим»);
2) процесс централизации Русского государства неизбежно требовал выработки единой идеологии сплотить вокруг центра широкие массы населения;
3) политическая раздробленность привела к распаду единой церковной организации, и в различных землях развитие религиозной мысли и обрядов пошло собственным путем;
4) необходимость переписи священных книг (при переписывании неизбежно совершались ошибки, искажался первоначальный смысл священных книг, следовательно, возникали разночтения в трактовке обрядов и смысле их исполнения); Максим Грек приступил к громадной работе, выступая в качестве переводчика и ученого‑филолога, выделяя разные толкования Священного Писания — буквальный, иносказательный и духовный (сакральный);
5) в феврале 1551 г. по инициативе митрополита Макария был созван собор, приступивший к «церковному устроению», выработке единого пантеона русских святых, введению единообразия в церковную жизнь, получивший название Стоглавого;
6) во время правления Алексея Михайловича и патриарха Иосифа, после долгих лет Смуты и начавшегося восстановления Русского государства, «злобой дня» становится проблема с введением троеперстия
1. Нумитор - дядя Ромула и Рема, истинный правитель города Альба-Лонги.
Рея Сильвия - мать Ромула и Рема, царевна, наследница трона города Альба-Лонги.
Ромул - один из основателей Рима.
Рем - один из основателей Риме, брат-близнец Ромула.
По легенде Ромул и Рем - основатели Рима, братья-близнецы, но и братья враги. Город обязан им своим божественным происхождением.
Родители Ромула и Рема - бог Марс и Рея Сильвия, наследница трона города Альба-Лонги. Чтобы править Альбой, коварный Амулий приказал бросить своего брата Нумитора, царя Альбы и отца Реи, в тюрьму, а племянницу Рею заставил стать весталкой. Весталкам запрещено было иметь детей, но бог Марс полюбил Рею, и у них родились близнецы - Ромул и Рем.
2. Жрицы богини Весты или весталки поддерживали постоянно в ее храме огонь, приносили бескровные жертвы, молились за благосостояние римского народа и охраняли палладиум, изображение Афины Энеем из Трои. Их было 6 прекрасных девушек из знатных семей, избранных в возрасте 6-10 лет для служения Весте. В течение 30 лет, пока они исполняли жреческие обязанности, весталки не имели права выходить замуж или рожать детей. Они пользовались большими привилегиями и почётом. Когда жрица Весты шла по улице, люди тут же расступалась перед ней.
3. В течение первых двухсот лет после основания Римом управляли цари. Мудрые и хитрые, гордые и честолюбивые, они заботились о благосостоянии нового города и его жителей.
4. Тарквиний Гордый был очень жестоким и своенравным правителем. Возмущенные его поведением, римляне изгнали в 509 г. до н. э. Тарквиния из города и постановили, что верховная власть в Риме никогда не будет принадлежать одному человеку.