XVIII-XX ғасырлардағы Қазақстан тарихы - алуан тағдырлы сипаттағы оқиғаларға толы. 1730-1770 жылдары қазақ билеушілерінің едәуір бөлігі Ресей империясының басшылық рөлін ресми түрде таныды. Бұл Қазақстанды өз тәуелсіздігінен, мемлекеттігінен айырылуына әкеп соқтырып, шын мәнінде отарға айналдырды. Ресей билігін мойындауға мәжбүр болған алғашқы күндерден бастап-ақ қазақ халқының бұрынғы тәуелсіздігін, мемлекеттігін қалпына келтіру жолындағы ұлт-азаттық соғыстар кезеңі басталды. Халық наразылығының тұтануына екінің бірінде ұлттық және әлеуметтік қысым жасау арандатып отырды. Қазақстанның отарлық кезеңінің тарихына, әсіресе оның түйінді мәселелеріне отандық тарих негізінен еліміз тәуелсіздік алғаннан соң, яғни 1991 жылдан кейін баса назар аудара бастады. Бұл түсінікті де, өйткені шет аймақ халыктарының сол кезде отар елдер халықтары аталатынындай, жабайылар тарихы мәселелері өткен кездерде империялық өктемдіктің және марксизмнің қасан қағидасы, тоталитаризм, жеке адамға табынушылық идеологиясының ықпалымен көрінеу бұрмалаушылыққа ұшыратылды. XVIII—XIX ғасырлардағы Қазақстан тарихы Еуразия даласының халықтарына дүниежүзілік тарих ұғымынан тыс қараған Ресей ділінің тұрғысынан пайымдалды. Осының бәрі бүгінгі таңда тарихи өткен кезеңге объективті түрде қаралуы, жаңа көзқарастарды тиянақтауды талап етеді. Ресей мемлекетінің кұрамындағы қазақ халқы тарихының (XVIII—XIX ғғ.) ең көкейтесті жақтарына зерттеушілердің назарын отандық тарихнаманың қол жеткен биігі деңгейінен аудару қажет.
Чува́шская Респу́блика (Чувашия) (чуваш.Чăва́ш Ен, Чăва́ш Республики́) — республика (субъект федерации) в составе России[4]. Находится в центре европейской части России. Расстояние от столицы республики — города Чебоксарыдо столицы федерации — Москвы около 630 км.
Республика имеет свою конституцию изаконодательство. Осуществляет собственное правовое регулирование, включая принятие законов и иныхнормативных правовых актов, регулирующих взаимоотношения в политической, экономической и культурной сферах жизни общества, в пределах, установленных Конституцией РФ.
На всей территории Чувашской Республики, вне пределов ведения РФ и полномочий РФ по предметам совместного ведения Российской Федерации и Чувашской Республики, высшую юридическую силу имеетКонституция Чувашской Республики[5].
Государственными языками Чувашской Республики являются русский ичувашский[6].
Столица — город Чебоксары[7].
Граничит с Нижегородской областью на западе, с Республикой Марий Эл на севере, с Татарстаном на востоке и сМордовией и Ульяновской областью на юге.
1. Боевой камзол К стеганому камзолу пришиты вощенные шнурки для крепления различных частей доспеха. Кольчужные вставки служат дополнительной защитой. 2. Башмак, наколенник, наголенник и набедренник К латному башмаку и наголеннику, прикрывающим ноги до колена пристегивались наколенник и набедренник. 3. Кольчужный набрюшник. Кольчужный набрюшник привязывался к поясу и прикрывал нижнюю часть туловища. Такая кольчуга не мешала нагибаться и садиться. 4. Наспинник. Наспинник надевали снизу вверх. Его отогнутый край отражал удары, направленные на поясницу и бедра. К передним полам наспинника был приклепан ремень с пряжкой. 5. Нагрудник. Вместе нагрудник и наспинник образовывали кирасу. Их скрепляли ремнем и связывали на плечах. 6. Наплечник, налокотник, наручи и подмышечный щиток. Наручи и налокотник связывались шнурками через парные отверстия в пластинах. Наплечник и подмышечный щиток прикрывали плечо и подмышку. 7. Пальцевые пластины. Меч и кинжал. Пластины, прикрывающие пальцы, крепились к кожаной перчатке. Ремни на перевязи меча позволяли держать ножны под нужным углом. Рондельный кинжал висел на правом боку. 8. Подбородник. Подбородник защищал нижнюю часть лица в комплекте с саладом - типично немецким шлемом. 9. Шпоры и шлем. К ногам рыцаря пристегивались колесные шпоры, на голову надевался шлем с подкладкой, смягчающей удары. Шейный ремень прочно удерживал шлем на голове. 10. Во всеоружии. В руках у рыцаря стальная булава-шестопер - действенное оружие против пластинчатой брони. Вооруженный с головы до ног рыцарь готов сесть на своего боевого коня.
XVIII-XX ғасырлардағы Қазақстан тарихы - алуан тағдырлы сипаттағы оқиғаларға толы. 1730-1770 жылдары қазақ билеушілерінің едәуір бөлігі Ресей империясының басшылық рөлін ресми түрде таныды. Бұл Қазақстанды өз тәуелсіздігінен, мемлекеттігінен айырылуына әкеп соқтырып, шын мәнінде отарға айналдырды. Ресей билігін мойындауға мәжбүр болған алғашқы күндерден бастап-ақ қазақ халқының бұрынғы тәуелсіздігін, мемлекеттігін қалпына келтіру жолындағы ұлт-азаттық соғыстар кезеңі басталды. Халық наразылығының тұтануына екінің бірінде ұлттық және әлеуметтік қысым жасау арандатып отырды. Қазақстанның отарлық кезеңінің тарихына, әсіресе оның түйінді мәселелеріне отандық тарих негізінен еліміз тәуелсіздік алғаннан соң, яғни 1991 жылдан кейін баса назар аудара бастады. Бұл түсінікті де, өйткені шет аймақ халыктарының сол кезде отар елдер халықтары аталатынындай, жабайылар тарихы мәселелері өткен кездерде империялық өктемдіктің және марксизмнің қасан қағидасы, тоталитаризм, жеке адамға табынушылық идеологиясының ықпалымен көрінеу бұрмалаушылыққа ұшыратылды. XVIII—XIX ғасырлардағы Қазақстан тарихы Еуразия даласының халықтарына дүниежүзілік тарих ұғымынан тыс қараған Ресей ділінің тұрғысынан пайымдалды. Осының бәрі бүгінгі таңда тарихи өткен кезеңге объективті түрде қаралуы, жаңа көзқарастарды тиянақтауды талап етеді. Ресей мемлекетінің кұрамындағы қазақ халқы тарихының (XVIII—XIX ғғ.) ең көкейтесті жақтарына зерттеушілердің назарын отандық тарихнаманың қол жеткен биігі деңгейінен аудару қажет.
Объяснение: