главная реформа Александра 2 это отмена крепостного права. Именно это преобразование поставило страну перед необходимостью модернизировать все остальные сферы. Если кратко, то основные изменения были следующими.
Финансовая реформа 1860 - 1864 года. Создаются государственный банк, земский и коммерческий банки. Деятельность банков в основном направлялась на поддержку промышленности. В последний год проведения реформ создаются контрольные органы, независимые от местных органов власти, которые проводят проверку финансовой деятельности органов власти.
Земская реформа 1864 года. С ее была решена задача привлечения широких масс населения для решения повседневных вопросов. Создавались выборные органы земского и местного самоуправления.
Судебная реформа 1864 года. После реформы суд стал более "законным". При Александре 2 впервые был введен суд присяжных, гласность, возможность привлечь к суду любого человека вне зависимости от его положения, независимость суда от местных администраций, отменены телесные наказания и многое другое.
Реформа образования 1864 года. Это реформа полностью меняла систему, которую пытался выстроить Николай 1, стремившийся ограничить население от знаний. Александр 2 пропагандировал принцип общедоступного образования, которое будет доступным для всех сословий. Для этого открывались новые начальные школы и гимназии. В частности именно в Александровскую эпоху начинается открытие женские гимназии и происходит допуск женщин на государственную службу.
Реформа цензуры 1865 года. Эти изменения абсолютно поддерживали предыдущий курс. По-прежнему проводился контроль над всем, что публикуется, поскольку деятельность революционного характера в России продвигалась крайне активно.
Городская реформа 1870 года. Главным образом направлялась на благоустройство городов, развитие рынков, здравоохранения, образование, установление санитарных норм и так далее. Реформы были введены в 509 городах из 1130, которые насчитывались в России. Реформа не была применена для городов находящихся на территории Польши, Финляндии и Средней Азии.
Военная реформа 1874 года. Главным образом направлялась на модернизацию вооружения, развитие флота и обучение личного состава. В результате российская армия вновь стала одной из ведущих в мире.
Последствия реформ
Созданы перспективы для построения капиталистической модели экономики. В стране был снижен уровень государственного регулирования экономики, а также создан свободный рынок рабочей силы. Тем не менее, промышленность не была на 100% готова к восприятию капиталистической модели. Для этого требовалось больше времени.
Заложены основы формирования гражданского общества. Население получило больше гражданских прав и свобод. Это касается всех сфер деятельности, начиная от образования, заканчивая реальными свободами на передвижение и труд.
Усиление оппозиционного движения. Основная часть реформ Александра 2 были либеральными, поэтому либеральные движения, которые были причислены Николаем Первым, вновь начали набирать силу. Именно в эту эпоху заложены ключевые аспекты, которые привели к событиям 1917 года.
Поражение в Крымской войне, как обоснование реформ
Россия проиграла Крымскую войну по нескольким причинам:
Отсутствие коммуникаций. Россия огромная страна и передвигать по ней армию очень тяжело. Николай 1 для решения этой проблемы начал строительство железной дороги, но этот проект не был реализован по причине банальной коррупции. Деньги, предназначавшиеся на строительство железной дороги, соединяющие Москву и Причерноморье, попросту были разорваны.
Разногласие в армии. Солдаты и офицеры не понимали друг друга. Между ними была целая пропасть как сословная, так и образовательная. Усугубляло ситуацию то, что Николай 1 требовал сурового наказания солдат за любую провинность. Именно отсюда идет прозвище Императора среди солдат – «Николай Палкин».
Военно-техническое отставание от западных стран.
Объяснение:
Для того чтобы дать объективную оценку произошедшим событиям необходимо остановиться на самых крупных депортациях военной эпохи – мерам в отношении Чеченцев, Крымских татар и немцев.
...Разумеется, действия, предпринятые в отношении вышеперечисленных народов, были крайними. Массовая депортация до войны проводилась лишь один раз в 1937 году и касалась корейского населения дальневосточных приграничных областей и была обусловлена угрозой проникновения на советскую территорию японских диверсантов. Нельзя отрицать, что в стране и в довоенное время возникали определенные проблемы на национальной почве, а некоторые народности считались “неблагонадежными”. Более того, национальная политика в 20-30-е годы не была шовинистской и русификаторской по отношению к народностям страны, наоборот имел место процесс “коренизации”, когда русских в УССР и БССР в массовом порядке записывали в число украинцев и белорусов, а культуры малых народностей получили такие широкие возможности для развития, какие они даже теоретически не могли иметь в царские времена. Впервые коренные народы получили такое широкое представительство в органах государственной власти.
Тем не менее многие народы все еще имели в своём быту серьезные феодальные пережитки, препятствующие строительству социализма на территории их проживания. Безусловно, к таким народам можно было отнести в том числе чеченцев и крымских татар, но тем не менее представители этих национальностей подлежали призыву в РККА, что было своего рода "показателем" их лояльного отношения к новой власти. Вторжение Третьего Рейха на территорию страны стало огромной угрозой для существования советского государства и на его защиту были мобилизованы в том числе и крымские татары, и чеченцы
Бірінші бесжылдықта, мұнымен қатар өнеркәсіптік мәні бар бірқатар тар табанды жолдар салынды, олар: Гурьев-Доссор-Мақат, Байқоныр-Қарсақбай-Жезқазған, Қосқұдық пен Ащысай тармақтары.
Екінші және үшінші бесжылдық кезеңінде, бірінші бесжылдыққа қарағанда көлік қатынасын дамытуға 2,7 есе көп қаржы салынып, одан кейінгі жылдарда теміржол қатынасы бұрынғыдан да жоғары қарқынмен дамыды. Көлік қатынасы мен байланыс саласына бөлінген күрделі қаржының үлесі республика халық шаруашылығына жұмсалған барлық күрделі қаржының 21,4%-ын құрады.[16]. Бұл жаңа теміржол құрылысын дамытуға мүмкіндік берді, соның нәтижесінде Қарағанды, Балқаш, Жезқазған-Қарсақбай, Кенді Алтай және Ембі секілді Қазақстанның ірі өнеркәсіпті аудандары елдің жалпы жол қатынасы тораптарына қосылды. Бұл ретте жаңа жол желілерінің 3/5 бөлігінен көбірегі Орталық Қазақстанға тиесілі болды. 1931-1938 жылдары салынған (тоқтатылып қойылуына байланысты 1932-1934 жылдардағы үзіліспен қосқанда) Қарағанды-Балқаш теміржол желісі 1939 жылдың 1 қыркүйегінен бастап тұрақты пайдалануға берілді. Ол Балқаш мыс қорыту зауытын оның отын базасы - Қарағанды көмір алабымен байланыстырды. 1940 жылы 25 желтоқсанда Жарық - Жезқазған желісі іске қосылды. Жол Жезқазған комбинатының құрылысы мен өндірістік сұраныстарына қызмет етіп, оны Қарағанды көмір алабымен, сондай-ақ мыс пен марганец кені жеткізілетін Оралмен байланыстырды. 1939 жылы 1 қыркүйекте Рубцовка-Риддер теміржол желісі де пайдалануға берілді, ол Алтай өнеркәсіп кешенін елдің басқа аймақтарымен байланыстыру арқылы, Шығыс Қазақстанның көлік қатынасы жағдайын, түсті металлургиясы мен ауыл шаруашылығын дамыту мәселелерін шешті. Республиканың мұнайлы аймағы Батыс Қазақстанның датеміржол торабы кеңейді. 1938 жылы күзде Орал-Илецк желісі тұрақты пайдалануға берілді, Гурьев - Қандыағаш желісі уақытша пайдаланылды, ал 1940 жылы Қандыағаш-Орск желісінің құрылысы басталды. Сонымен қатар республикада Шымкент-Ленгер, Талдықорған-Текелі, Түркістан-Ащысай және басқа да өндірістік теміржол желілері салынды.
Кеңес Одағының үшінші бесжылдықтағы маңызды теміржол құрылысының бірі Оңтүстік Сібір магистралі болатын, ол Оңтүстік Оралдың металлургиясын Кузнецк көмір алабымен қосуы тиіс болды. Магистральдің құрамдас болігі Ақмола-Қарғалы желісі еді. Қазақ КСР Халық Комиссарлары Кеңесінің және Қазақстан К(б)П ОК-нін 1939 жылдың 5 мамырындағы «Ақмола-Қарғалы теміржол желісінін құрылысы туралы» қаулысында: «Бұл магистральдің саяси және шаруашылық маңызы бүкіл ел үшін, әсіресе Қазақстан үшін аса маңызды. Республиканың солтүстік шығыс бөлігінде бір жарым мың шақырым қашықтыққа созылатын жол Қостанай, Қарағанды, Солтүстік Қазақстан және Павлодар облыстарының шалғай аудандарының жедел өркендеуіне жағдай жасайды, бұл аудандардың жаңа да аса зор көлемдегі ауыл шаруашылық және өнеркәсіптік байлығын — астық, мал шаруашылығы өнімдерін, Максимов кен орны мен Екібастұздың көмірін, Бозшакөл мысын, Майқайыңның алтынын, Торғайдың сүрмесін, Сандықтаудың ағаш байлығын, тағы басқаларын кеңес халқының игілігіне айналдырады» делінді.
Бұл магистральдің Қарағанды көмір алабы үшін аса зор маңызы болғаның атап айту керек, оның дамуы көмір тасымалдауды түбірімен жақсартты. Петропавлдағы жүк тасымалы ағыны 1940 жылы 5,4 млн тоннаға жетті, алайда Қарағанды алабында қазылған көмір 10 млн тоннаға жеткен жағдайда (бұл ол кезде таяу жылдарда жүзеге асырылуы тиіс міндет болатын) Қарағанды, Ақмола-Петропавл желісі мұндай көлемдегі жүкті тасып үлгермеген болар еді. Екінші жол салу немесе ең төте жолмен жаңа Ақмола-Қарғалы желісін жүргізу Қарағанды алабын Оңтүстік Оралмен байланыстырып, әрі Омбы теміржолының жүгін азайтуы тиіс болатын.
Жаңа құрылысты жұмысшы күшімен қамтамасыз ету бойынша жан-жақты көмек көрсетілді: құрылыс трестерінен 2600 маман құрылысшы бөлінді; РКФСР-дің орталық облыстарынан 10 мың жұмысшы тартуға шешім қабылданды; 1939 жылдың бірінші жартысында жоғары оқу орындарын бітіргендердің қатарынан 110 жас маман құрылысқа жолдама алды; көптеген құрылыс техникалары бөлініп, онымен жұмыс істеу үшін жеткілікті мамандар жіберілді. Жаңа құрылысқа эшелон-эшелондаған құрылыс материалдары, жабдықтар, жанармай, құрастырмалы тұрғын үй бөлшектері, палаткалар, жұмысшыларға арналған киім мен тамақ тиеген тіркемелер ағылып жатты.