Қанша байлық жисаң да, бұйырғаннан артық жей алмайсың...
«Қанша байлық жисаң да, бұйырғаннан артық жей алмайсың» деп түркі халықтарына ортақ ұлы ойшыл Қорқыт Ата айтып кеткендей, әр адамның өзіне тиесілі несібесі, яғни ризығы болады.
Атамыз қазақ бұл жөнінде «Бұйырған кетпес, қуған жетпес» деп бекер айтпаса керек. Бұл дегеніміз бізге бұйырған несібе тек өзімізге тиесілі, басқа ешкімге кетпейтінін білдіреді. Дегенмен, бүгінгі таңда көпшілік бұл сөзді түсініп, ескере бермейді. Мысалға, үлкен кісілер үйлерінде бір – екі айға жететіндей азық – түлігі, киім – кешегі, қаражаты бола тұра, ертеңге күнін уайымдаумен өтеді. Бұл дұрыс емес. Сондықтан да бұл қу тіршілікте дүние – мүлік жинаумен ғана айналыспай, адамгершілік қасиеттерге көп көңіл бөлсек екен.
Тиын бұтақтан бұтаққа секіріп жүрді. Ол қасқырдың үстіне құлап түсті. Қасқыр оны ұстап алғысы келді. Тиін қасқырдан оны жемеуін өтінді.
— Қасқыр мен жеме! Мені жіберші және біз достасып кетеміз!
Қасқыр тиынды жіберіп, былай деді:
— Неге мен залыммын?
— Сенен бәрі қорқады! Сен ешкіммен сөйлеспейсің. Ал біз тиындар көңілдіміз және ешкімді қорқытпаймыз. Біз ешкімге жамандық істемейміз.
Қасқыр айтты:
— Мен енді ешкімді қорқытпайтын боламын?! Саған сөз беремін! Мен залым болмаймын!
Қасқыр тиыннан ақыл сұрай бастады. Ал тиын оған "Мейірімді және шыншыл бол" деді.