Тиын бұтақтан бұтаққа секіріп жүрді. Ол қасқырдың үстіне құлап түсті. Қасқыр оны ұстап алғысы келді. Тиін қасқырдан оны жемеуін өтінді.
— Қасқыр мен жеме! Мені жіберші және біз достасып кетеміз!
Қасқыр тиынды жіберіп, былай деді:
— Неге мен залыммын?
— Сенен бәрі қорқады! Сен ешкіммен сөйлеспейсің. Ал біз тиындар көңілдіміз және ешкімді қорқытпаймыз. Біз ешкімге жамандық істемейміз.
Қасқыр айтты:
— Мен енді ешкімді қорқытпайтын боламын?! Саған сөз беремін! Мен залым болмаймын!
Қасқыр тиыннан ақыл сұрай бастады. Ал тиын оған "Мейірімді және шыншыл бол" деді.
Объяснение:
Қазақтың тілі шұрайлы, бай тіл деп көп айтамыз. Бірақ салғырттығымыз бен құнтсыздығымыздың салдарынан тіліміздің көркемдігін өзге түгіл, өзіміздің қарапайым жұртқа дәлелдей алмай жүрген жайымыз бар. Мөңке би бабамыз «Алашұбар тілің болады, дүдәмалдау дінің болады» дегенде, қазақтың қара сөзінің осындай күйге ұшырарын біліп айтты ма екен?.. Арада бір жарым ғасыр өтіп, ел іші үш рет жаңарғанын ескерсек, тілді қолдану үрдісі заманға сай өзгергені хақ. Бірақ дәл бұлай қарабайырланып кетпесе керек еді?.. Бұған не себеп, тілдің көркемдігін сақтап қалудың қандай жолдары бар