Ақ киімді, денелі, ақ сақалды, Соқыр, мылқау, танымас тірі жанды. Үсті-басы ақ қырау, түсі суық, Басқан жері сықырлап, келіп қалды. Дем алысы - үскірік, аяз бен қар, Кәрі құдаң - қыс келіп, әлек салды. Ұшпадай бөркін киген оқшырайтып, Аязбенен қызарып ажарланды. Бұлттай қасы жауып екі көзін, Басын сіліксе, қар жауып, мазаңды алды. Борандай бұрқ-сарқ етіп долданғанда, Алты қанат ақ орда үй шайқалды. Әуес көріп жүгірген жас балалар, Беті-қолы домбығып, үсік шалды. Шидем мен тон қабаттап киген малшы Бет қарауға шыдамай теріс айналды. Қар тепкенге қажымыс қайран жылқы Титығы құруына аз-ақ қалды. Қыспен бірге тұмсығын салды қасқыр, Малшыларым, қор қылма итке малды. Соныға малды жайып, күзетіңдер, Ұйқы өлтірмес, қайрат қыл, бұз қамалды! Ит жегенше Қондыбай, Қанай жесін, Құр жібер мына антұрған кәрі шалды.
Азамат мечтал стать врачом с восьмилетнего возраста. Она хотела исцелить свою мать, у которой было много болезней. Азамат - ребенок, рожденный от его имени. Он приветствовал старшего, поздоровался с ними и не пересек улицу. Он заботился о младшем, и он всегда Во второй половине дня мальчик, идущий в настроении ночи, плачет, не касаясь мамы перед сном. Он постоянно боялся потерять свою мать. В большинстве своих литературных произведений он писал: «Я врач». Время истекало. В этом году Азамат закончил школу. Сон мечтает бесплатно. Она исцелила свою мать с лучшими из ее надежд и доброго имени. «Теперь она счастлива написать о болезни своей матери», - говорит она.
