Мағауинның "Бір атаның балалары" атты шығармасын оқып, мен Зигфрид деген баланы аядым, оның ұлты неміс болдғандықтан, оны ешкім өз отбасына алғысы келмеді. Бұл әділетсіз,себебі ол баланың ұлты неміс болғанына кінәлі емес. Бұл оқиға соғыс кездері орын алған, баланың ата-анасы болмай, ол балалар үйіне жіберілген. Кейін төраға балаларды әркім үйлеріне алсын деген бұйрық берді.Бір қария осы Зигфридты мен алайын, менің балам соғыста қаза болды деді. Олар ұзақ уақыт бойы бірге тұрды. Бір күні ауылдың балалары оны қазаншұңқырдың қасына ойнауға шақырды. Зигфрид балалардың сана сезімі дұрысталды деп ойлап,ойнауға барды.Балалар оның үстіне балшық шашып тастап, ол жылады. Маған осы шығарма өте ұнады,себебі мейірімді адамдар өмірде әлі де бар екен және олар байғұс баланың тағдырына немқұрайды қарамайтынына көзім жетті.
Дүбірлі дода басталды,
Өрендерім, барып кел,
Сайысқа түсіп, намыстың отын жағып кел!
Үкілеп қосып бәйгеге,
Үмітін артқан еліңе
Жеңісті жұлып алып бер!
Бойыңда қайрат тасытып,
Қарсыласты жасытып,
Бұла күшті жайсаңдарды танып көр.
Күш пенен өнер жетерлік
Қазақтың туын көтеріп,
Алтыннан алқа тағып кел!
Басталды бәйге, бауырым,
Тимесін жерге жауырын,
Жер шарындағы желпінтіп қазақ қауымын!
Танысын әлем, мойындап
Жеңудің мүмкін емесін
Сайын дала мен тау ұлын!
Бата алдың халқыңнан,
Алқа тақ күміс, алтыннан
Сал күшіңді, айнал бір сәт намысқа!
Әнұранды қалқытып,
Жеңіс туын жалқы тік
Жан алысып, жан беріскен сайыста!
Бәйгеге түсер шағыңда,
Нық сеніммен адымда,
Қара орман халқың өкініп «қап!» демейік!
Желбіресе туымыз,
Қалықтаса әніміз,
Бұл – еліңнің, бар қазақтың мерейі!