Күн - Алланың берген ерекше жаратылысы. Біреулерге күн -жай ғана жарық пен жылу беретін материя болып көрінсе, ал енді біреулерге өмірінің жұлдызын жаққан табиғи құбылыс болып қалған. Табиғаттың бәрін жандандырып тұрған, осы бір көктегі күніміз. Бар планетаны бауырына басып, жылуымен өсірген.Күн арқылы а тіршілік жасап , табиғат дамыған.Мысалы , кішкене тұқымның өзі, күннен нәр алып гүл болады емес пе? А да сол сияқты,күннің нұрымен нұрланады. Қазаққа "Күнсұлу","Күнжамал" сияқты есімдерде бекер қойылмаса керек. Бәрі де осынау жарық дүниеге келерде күннің көзін көруге асығады.
Күн миллион жылдар бойы тек адамға ғана емес, табиғатқа, өсімдікке,жан-жануарға,жәндіктерге,құр-құмысқаға дейін маңызды рөл атқармақ.
Күннің жылуын қазіргі таңда үлкен энергия көзіне айналдырып, халыққа пайдалануда.Тіпті ауылдық жерлердің өзінде, күннен қуат алып ауыл ішін жарықпен қамтамасыз ететін батареялар бар.Бұл да табиғи тіршілікке, күннің маңызды рөл атқаратынының айғағы.
Әр нәрсенің екі жағы болады емес пе.Бірі пайдасы, ал екіншісі зияны.Сол сияқты күннің пайдасы зор болғанымен, зияны да жоқ емес. Әрине ол орналасу қашықтығына қарай болмақ.Планетамызға күн алыс орналасса,жер беті суып мұзға айналар еді.Ал тіпті жақын орналасар болса, жер планетасы жоғары температурадан балқып, бүкіл мұздық еріп, жер беті күл талқандалатын. Мінекей, күннің қашықтығы да метрмен өлшеніп жасалғандай.Әрине, бұл тек құдыретті күштің қолынан келері анық.
Бұл көне түркі тілінде жазылған, түркі тектес халықтардың ортақ қазынасы.
Көптеген зерттеушілер бұл поэманы саясат, мемлекет басқару, әскери іс жөніндегі философиялық трактат деп жүр. Шындығында да, бұл жалаң әдеби дүние емес. Бұл бүтін бір тарихи кезеңнің мінез құлқын бойына сіңірген, қоғамдық саяси, әлеуметтік бітімі қанық, моральдық этикалық, рухани қазынамыздың негізі, арқау боларлық дүние. Ондағы бүгінгі тілімізге, ой толғамымызға төркіндес, етене жақын орамдарды көргенде, қазақ әдебиетінің солармен тікелей сабақтаса жалғасқан дидактикалық поэзия мен шешендік сөздердің, билердің орағытып, ой тастайтын кең тынысты толғамдарының дәстүрлі бірлігі «мен мұндалап» тұрады.
Абайлап сақтау деген сөзбен ауыстыруға болады