Сүйінбайдың 13-14 жасында шығарған «Түс» деген өлеңінде осындай ойға бастайтын құбылыс жайында сөз болады. Шүйбек деген байдың қойын бағып жүргенде, бір күні түс көріп, ұйқысынан өлеңдетіп оянғанын ол қожайынына былайша баяндайды:
Атыңнан айналайын Қызыр бабам,
Түсімде таңға жуық келді маған.
Білмеймін «өлең» – деді,»көген» –деді,
Сайрауық құстар келіп төнді маған.
Менің тұр қолды-аяққа тұрғым келмей,
Қойды ғой қойыңа да қырғын келмей!
Аузымнан түйдек-түйдек шыққан сөзді
Не дейін сөз кестесі – өлең демей?!
Сен маған ұлықсат бер, Шүйбек байым,
Әйтеуір, тегін емес Сүйінбайың.
Жын соқты ма, білмеймін, таңертеңнен
Көңілім ұйқы-тұйқы құйындайын…
Түс көріп, ақын немесе сазгер, т.б. болып ояну секілді жағдайлар болашақ өнер иелерінің өмірінде кездесе береді.
1. Шебердің қолы ортақ, Шешеннің сөзі ортақ. Руки умельца и язык оратора – народа достояние. 2. Ақынның тілі қылыштан өткір, қылдан нәзік. Слово акына острее клинка и нежнее волоска. 3. Ділмардың сөзі ұстаның бізінен өткір. Слово оратора острее шила сапожника. 4. Аз сөйлесең де саз сөйле. Говори редко, но метко. 5. Тілге шешен – іске мешел. Кто на слово щедр, тот на дело скуп. 6. Тілде тиек жоқ, Ауызда жиек жоқ. Язык – без запора, рот без ограды. 7. Қысыр сөзде қырсық көп. Языком зря молоть – беду накликать. 8. Тіл қылыштан өткір. Язык – острее сабли. 9. Ауызбен орақ орғанның белі ауырмайды. Языком хлеб молотить – спина не заболит. 10. Тілменен тікен тартып болмайды. Языком занозу не вытащишь. 11. Жақсы адам тауып айтады, Жаман адам итше қауып айтады. Умный уместно говорит, дурень как собака рычит. 12. Ұялмас бетке талмас жақ береді. У бесстыжей рожи язык не знает удержу. 13. Айтуға оңай, істеуге қиын. Языком все легко, только рукам трудно. 14. Үндемеген үйдей пәледен құтылады. Молчание от самой большой беды избавляет. 15. Байлауы жоқ шешеннен, үндемеген есті артық
Мен ата анам а катты сүйем ! Олар мены осы өмірге әкеліп,мені осы кунге жеткізген жаандарр. Оларға ешнарсе жетпес,олар мен үшін өмірдегі ең мейрімді жандар! Мені қатарымнан қалдырмай алпештеп өсірген ата анама ризамын және алғысым шексіз!Сол үшін мен оларды енді бакытты етуге тырысамын! Мені олар қалай мәпелесе калай сүйіп өсірсе менде оларды солай жаксы көріп бақытты етемін . ОЛ үшін мен сабакты жаксы окуым керек ,бұзық болмауым керек! Сонда ғана анам және әкем риза болады! Мен ата анамды катты сүйемін оны жазып жеткізе алмаймын!
Сүйінбайдың 13-14 жасында шығарған «Түс» деген өлеңінде осындай ойға бастайтын құбылыс жайында сөз болады. Шүйбек деген байдың қойын бағып жүргенде, бір күні түс көріп, ұйқысынан өлеңдетіп оянғанын ол қожайынына былайша баяндайды:
Атыңнан айналайын Қызыр бабам,
Түсімде таңға жуық келді маған.
Білмеймін «өлең» – деді,»көген» –деді,
Сайрауық құстар келіп төнді маған.
Менің тұр қолды-аяққа тұрғым келмей,
Қойды ғой қойыңа да қырғын келмей!
Аузымнан түйдек-түйдек шыққан сөзді
Не дейін сөз кестесі – өлең демей?!
Сен маған ұлықсат бер, Шүйбек байым,
Әйтеуір, тегін емес Сүйінбайың.
Жын соқты ма, білмеймін, таңертеңнен
Көңілім ұйқы-тұйқы құйындайын…
Түс көріп, ақын немесе сазгер, т.б. болып ояну секілді жағдайлар болашақ өнер иелерінің өмірінде кездесе береді.