Менің арғы атам – Мардан атам –жауынгер болған, Ұлы Отан соғысының басынан аяғына дейін соғысқа қатысып, елді, жерді жаудан қорғаған батыр болыпты. Кеудесінде ордендер жарқыратып түске суреттерін үйден көріп, талай рет тамсана қарағам. Тек қана картадан көрсететін Германияның Берлин қаласына дейін барған көрінеді. Үйде әлі сақтаулы тұрған – «Қызыл Жұлдыз» және І – дәрежелі Отан соғысының ордендерін өз қолымен ұстап көрдім, ондай ордендерді тек батырларға бермей ме? Менің атам - батыр болған деп тек мақтанышқа бөленем. «Атам бүгінде тірі болғанда ғой,» - 98 жасқа келеді екен... Бірақ тағдыр оны өмірден ерте қоштастырып, алып кетіпті. Оның ұзақ өмір сүре алмауына сұрапыл соғыс өз зардабын тигізген ғой.
Жақында отбасымыз үлкен қуанышқа кенелуде. Соғыс ардагері болған атама – Дамбы ауылындағы жаңа көшелердің біріне есімі берілді.
Менің атамның есімі мәңгі жасайтын болды.
Бір мемлекет болу үшін бүкіл әлемдегі шашырап жатқан қазақтарды біріктіру керек,-деген бүгінгі күннің басты мәселесі,- деп эссе жаз дейсіздер ме? Ал, сонда біз ше? Осы елде туып, өскен, осы мемлекетті Отаным деп жүрген азаматтар не істейді. Көзін ашқанда, шыр етіп дүниеге келгенде, есін жиып, азамат болғанда өз Отаным, өз жерім, деп жүрген өз елі бар, өзінің басқа мемлекетте азаматтығы бар жандарды, тек ұлты қазақ екен деп елімізге жинауымыз керек пе? Елімізде 130 дан астам ұлт өкілдері бар деген мақтанышымыз жәй сөз бе? Бұл эссені мен қалай жазуым керек? Білмеймін, қатты дағдарыстамын. Әлде, бұл эссені қазақ балалары ғана жазу керек пе? Неге бұл бүгінгі күннің негізгі мәселесі болып тұр, бұдан басқа еш мәселе қалған жоқ па?
Объяснение:
Келед рекорд папкаға уланга істеу шақпақ пұл ұш