Өте ертеде бір үйде үш саз аспабы бірге тұрыпты. Олар – керегеде ілулі тұрған Домбыра сандықта жатқан Сыбызғы және керегеде сүйеулі тұрған қобыз екен.
Бұлардың дәл осылайша каңсып тұрғанына көп уақыт өткен еді. Іштері әбден
пысып, бір-біріне айтатын әңгімелері де таусылған болатын.
Бір күні домбыра аяк астынан «өнер» шығарады.
Осы біз шынымен-ақ ұмыт қалғанымыз ба? деген ол тұрған орныңда бір
сілкініп, күмбір ете қалды.
Иә, иә, мен де дәл солай ойлап тұрмын, деді Сыбызғы да сандықтан мойнын
соза сызылып Бұларды естіп тұрған Қобыз да ауыр күрсініп қойды.
Бұл тыныш өмірден әбден жалықтым. Сендерге осылай тұра берген ұнаса, онда
өздерің біліңдер. Алмен сауық-сайран, ән-күй үшін жаратылғанмын, -деп сыбызғы
сандықтан секіріп түсіп, сайраған күйі есікке қарай беттеді.
Мұны көрген Домбыра тағы да сiлкiнiп-сілкініп қалды. Қатты сілкінген
сонш альк, оны көтеріп тұрған жібі шорт үзілді. Домбыра «тарс» етіп, еденге оңбай
клады Ішектері ызыңдап, үстіндегі шаңы бұрқ етіп ауаға тарады.
Мен де сенімен барамын
Қатты құлағаннан есін әлі толық жим аса да домбыра қисалаңдаған күйі
Сыбызғының соңынан ерді
Бұларың жөн екен, - деп Қобыз да белін жаза бастады. Тұрған жерінен көтеріліп,
кеуіп қалған ішектерінен аяныш ты үн шығарды.
Демім де, үнім де шыкпай мына бұрыш та жиһаз құсап тұрғаныма канша болды.
Шаршадым. Шыдамым таусылды. Өстіп тұра берсек, ертең бізді ешкім де қолына
алмас. Тәуекел, кеттім сендермен, – деген Қобыз да достарына қарай тұра жүтірді.
ІШНІ
(«Балдырған» журналынан)2 тапсырмасы калай
