Сұр бұлт түсі суық қаптайды аспан,
Күз болып, дымқыл тұман жерді басқан.
Білмеймін тойғаны ма, тоңғаны ма,
Жылқы ойнап, бие қашқан, тай жарысқан?
Жасыл шөп бәйшешек жоқ бұрынғыдай,
Жастар күлмес, жүгірмес бала шулай.
Қайыршы шал-кемпірдей түсі кетіп,
Жапырағынан айрылған ағаш, қурай.
Біреу малма сапсиды, салып иін,
Салбыраңқы тартыпты жыртық киім.
Енесіне иіртіп шуда жібін,
Жас қатындар жыртылған жамайды үйін.
Қаз, тырна қатарланып қайтса бермен,
Астында ақ шомшы жүр, ол — бір керуен.
Қай ауылды көрсең де, жабырқаңқы,
Күлкі-ойын көрінбейді, сейіл-серуен.
Кемпір-шал құржаң қағып, бала бүрсең
Оз ойымды жазайын:
1) Устаз-улагатты адам. Оз шакирттерине улгу болип, бар билетинимен болисип, бизди акылга, билимге уйретеди. Устаздан шакирт озар деген соз мен ушин, мысалы, Менделеев атакты таблица авторы, бирак ол да устаз алдынан откен. Дана Абайда устаз аркасында, ен биринши медреседе, кейыннен орыс тилин окып, сауатын ашып, биз казир билетин дана, ари дара Абайга айналган. Арбир галым болсын, барлыгы устаз алдынан откен. Билим мен гылымга барар жолды ен биринши корсеткен жан ол арбиреуимиз ушин устаз.