Менің ұлым авар анасы үйреткен тілді ұмытпауға тиіс» деп басталатын бұл эссенің мағынасы тереңде. Тіліңді ұмытқаның – еліңді, тарихыңды, анаңның ақ сүтін ұмытқанмен пара пар деген түпкі идея жатыр. Тілін ұмытқан кез келген адам – өткенін де бүгінін де мәңгі ұмытты деген сөз. Бұл эсседе өз ана тіліңді ұмытып өзге елде ғұмыр кешкенше, тірі басып жүрмей-ақ қойғаның абзал деген мазмұн бар.
«Ана тілім! Сен маған ризасың ба, білмеймін, бірақ менің тірлігім-сенсің, мен сені мақтан етем. Сонау тұңғиық терең жер түбінен жарыққа, күнге, жасыл шөпке асыққан бұлақ суындай ана тілімнің сөздері тірлігімнен қайнап шығып, алқымыма тіреледі.Ернім күбірлейді.Өз күбіріме өзім құлақ тігем, ана тілім, саған құлақ тігем, сонда маған бейне тұңғиықтан шымырлап шыққан таудың асау өзені елестейді.Мен болаттың сыңғырын ұнатам, қынабынан суырылған екі қанжардың бір-біріне соғылған дыбысын сүйем.Осының бәрі менің тілімде бар» – деп дағыстан ақыны тілін, елін тебірене сөз етеді.
Объяснение:
однажды солнечным днём отдыхали на полянке три поросенка борька ,васька и афанаська. вдруг подул сильный ветер и унесло их понамочки в разные стороны.борька побежал в прво, васька ввлево, а афанаська прямо. так они и потерялись. встретил на своём пути борька белочку которая и показала дорогу назад, добрая была. ваське пришлось долго бродить пока шустрый зайчишка не привёл его назад на полянку. а афанасий до самого вечера просидел на берегу речкиб потому что его панамочку унесло прям в воду. сжалилась над ним только лягушка-квакушка . достала понамочку и провела до полянки. как были поросёнки рады видеть друг-друкга! каждый рассказывал о своём приключении!
негізгі :жол белгілері -көше мен жол бойына қойылатын арнайы белгілер .
косымша :Казакстанда 1987 жылы КСРО да қабылданған жолда жүру ережесі колданылды