Ұлттық сөз өнері зергерлеріміздің бірі, қай шығармасы болсын оқырманды бейжай қалдырмайтын қарымды қаламгер Оралхан Бөкейдің соңғы туындысы «Атау кере» романының атының өзі бірден елең еткізеді. Өйткені «атау кере» сөзі ел ішінде адамдардың күнделікті қарым-қатынасында қолданыла бермейтін, сирек жағдайда, шанда бір ашынған ахуалда, болмаса шарасыздықтан айтылатын салмақты, зілді, ауыр ұғым. Шығармашылығында жеңіл мазмұн кездеспейтін Оралханның дәл осы күрделі тақырыпқа барып, әрі оны өзінің дәстүрлі шеберлігіне тән деңгейде ширатып, ширықтыра отырып жазғаны заңдылықтай қабылданады.
«Атау-кере» повесі бүкіл адамзаттық мәселелерді қозғайды. Повесть оқиғасының басында Еріктің реалистік сипаты басым болса, шешімінде мифтік сипаты байқалады. Қаламгер адамдар өмірін аралар дүниесіне ұқсатады. Еріктің көк басты сонаға айналып кетуі және Қатын суының арғы бетіндегі жұмбақ қыз – символ. Ерікті мифтік бейне ретінде қараудың өзі оның құбылуына байланысты. Бір түрден екінші түрге ауыса алатын – тек миф кейіпкерлері. Повесть соңында Еріктің құбылуына мән бере отырып, бұл повесті «Повесть-миф» деп атауға болады. Повестегі Шал образында романтизм сарыны байқалады. Шығармадағы Шал да, Таған да қоғамда бет алған адамның рухани әлсіреуінен шығудың шығар жолын, амалын табуға тырысады. Бірақ табиғат аясында қалудан басқа жолды көре алмайды. Сондай-ақ шығармадағы Тағанның табиғат туралы ойлары былайша беріледі: «... Табиғат жаратқан алқам-салқам болмайды, ол - әмісе әдемі, әмісе сүйкімді, әрі шыншыл, әрі ақылды, сондықтан да адамдар секілді қателеспейді. Табиғат – мәңгілік тірі, өтірік айтпауды, алдап – арбамауды табиғатан үйрену керек, өйткені ОНЫҢ (табиғаттың) жүрегі таза».
Шығармада жеңіліс пен жеңіс, түңілу мен үміт, қиянат пен қайырым, аярлық пен адамдық, марғаулық пен махаббат арасындағы тартысты күрес, өткен тарих пен бүгінгі нақтылықтың ажырамас аясындағы ұлт тағдыры мен келешегі таразыға тартылған романның кесек-кесек идеяларының түйіні кульминациялық сәтіне жетіп, ширақ та шымыр тарқатылады. Шеберлік құдыреті дегеніміздің құпиясы да осы болса керек!
ответ:
тұщы судың көптеген көздерінің суы ішуге жарамсыз, өйткені ол су сапасының белгілі бір стандарттарына сәйкес келмесе, аурулардың таралуы немесе ұзақ мерзімді денсаулығына зиян келтіруі мүмкін. денсаулығына зиян тигізбейтін және қазіргі сапа стандарттарының талаптарына сәйкес келетін су ауыз су деп аталады. қажет болса, судың санитарлық-эпидемиологиялық нормаларға сәйкес келуі үшін тазарту қондырғыларының көмегімен тазартылады немесе «дайын» болады.
ол 1904 жылы орынбор-ташкент темір жолының құрылысына байланысты құрылды. карамзино теміржол вокзалының алғашқы атауы түбір қалдырмады және осы ауданда ағып жатқан ақ бұлақ өзеніне ұқсас атау берілді. «ақ бұлақ» қазақ тілінен аударғанда ақ бұлақ немесе таза көз дегенді білдіреді.
1904 жылы өндірістік станция нысандары мен жұмысшылар мен теміржол қызметкерлеріне арналған алғашқы үйлер салынды. украина, дон, солтүстік кавказ және ресейдің орталық провинцияларынан жерсіз шаруалар тартылды. 1910 жылға қарай ақ бұлақ үлкен маңызы бар үлкен ауылға айналды. оннан астам дүкендер, бірнеше диірмендер, илеу зауыттары мен кірпіш зауыты, екі аралау зауыттары болды. сонымен қатар, ақбұлақ бригадалық станцияға айналды, онда паровоз депосы, вагондарды тексеру кабинасы, өткізгіштер резерві, қойма жұмыс істеді. сонымен бірге, ақ-бұлақта үш жылдық оқуы бар бір мектепті қоспағанда, мәдени-ағарту мекемелері болған жоқ. 1912-1914 жылдары болашақ жазушы в.правдухин в.п. осы мектепте жұмыс істеді, ақ-бұлақта 15 орындық аурухана болды. шіркеу болды.
1910 жыл. 119 аула (656 тұрғын). мұнда жергілікті шаруа бастығының және сот приставының камерасы бар. шіркеу мектебі ағаштан жасалған. дүйсенбі мен сейсенбіде апта сайын 2 базар. 4 бу және 3 жел диірмені. фармация (1910 ж. торғай облысының елді мекендерінің тізімі).