22 апреля для меня день очень значимый. Спросите почему? Все очень просто: это – день моего рождения. 22 апреля 1998 года на свет появился новый гражданин Приднестровья – Толоченко Александр, то есть я. И в этом году мне исполнилось 18 лет.
Человек родился на свет. Этим он уже доказал свое первое право – право на жизнь.
Ребенок становится полноправным гражданином. С первых минут жизни он уже имеет свои права. Каждый ребенок имеет право на имя, фамилию, гражданство, право на охрану здоровья. Даже в маленьком возрасте ребенок имеет права на отстаивание своих интересов, своих игрушек, имеет право в выборе места и партнеров для игры.
Но, как сказал Карл Маркс, «нет прав без обязанностей и обязанностей без прав». Например, право каждого человека на жизнь связано с обязанностью сохранять ее; право на достойный уровень жизни соединено с обязанностью провести ее достойно; право на свободу в поиске истины связано с обязанностью искать истину для того, чтобы более глубоко ее познать. Если индивид думает, что обладает правом удовлетворительно питаться, одеваться и поддерживать свое здоровье и если при этом он имеет право на труд, это также означает, что он обязан работать, вкладывая в этот труд всю свою энергию и навыки, выполнять работу, которую требует от него общество во имя своего блага. В обществе естественное право одной личности связано с соответствующей обязанностью по отношению к другим: обязанностью признавать и уважать это право. Действительно, любое основное право личности черпает нравственную нерушимую силу из естественного закона, который предоставляет его и налагает соответствующую обязанность. Поэтому тот, кто отстаивает свои права, и в то же время, забывает об обязанностях или не придает им должного внимания, подвергает себя опасности строить одной рукой, а другой - разрушать.
А вот к обязанностям детей приучат уже родители, от них во многом зависит то, каким вырастет малыш.
Ребенок растет, и вот настал момент, когда он идет в школу. Он получает следующее право – право на получение бесплатного среднего образования. Но уже и тут ребенок сталкивается с рядом своих обязанностей: подобающе одеваться, всегда выглядеть опрятно, беречь школьное имущество, готовить домашнее задание, не опаздывать и не пропускать уроки по неуважительным причинам, уважать учителей и весь персонал, работающий в школе.
- Бұдан бірнеше жыл бұрын сіздің жорықшыларыңыз елімізді шауып кетіпті, малымызды айдап, қолға түскен батырымызды байлап алып кетіпті. Міне, сол батырды босатып әкетпек болып келдім. Бұл - бірінші. Екінші жоғым мынау: бір күні малда жүргенімде аспандап ұшқан алты аққудың алтын кебісі менің қолымда қалды. Сол алтын кебіс сіздің елдікі дейді. Соны табыс еткелі келдім, - деп, Кендебай алтын кебісті ханға ұсынады. Хан: - Дұрыс, балам! Сіздің елдің малын айдатып, батырын байлатып алдырғаным рас. Мергенбай батыр әйелімен екеуі біздің қолда. Зынданда жатқан Мергенбай батырға: «Маған қызмет етсең босатам», - деп елші жіберіп едім, қарысқан батыр екен. «Жауыма қызмет істемеймін. Бірақ, қол-аяғымды босатсаң, содан кейін сөйлесем», - деп, қарысып жатып алды. Босатуға корықтық. Ондағы мақсат: сені қолға түсіру еді. Сенің атағың бізге де мәлім еді. Сені алдыртып, құлынымды қоймайтын қара құсқа жұмсамақ едім. Өзім іздеп таба алмаған сон, намысы болса, іздеп келер деп елінді шаптырып, батырыңды байлатып алдыртқан едім. Одан кейін де екі жылдай келмедің, содан соң алты қызым сені іздеп барған болатын. Бұл менің кіші қызымның кебісі. Енді сенің алдыңа қоятын тағы бір шартым бар. Ол мынау: дүниеде жеті басты дәу бар, ақырған арыстан бар, жалмауыз кемпір бар. Осы үшеуін өлтіріп, бастарын алып кел. Осыны орындасаң, батырыңды босатып, беремін, малыңды өзіңе қайтарамын. Кіші қызымды беріп күйеу етемін, - деді. Кендебай Керқұла аттың қанжығасындағы қоржынын алып келіп, арыстанның азуын, кемпірдің басын, жеті басты дәудің көздерін ханның алдына төгіп тастайды. Хан разы болып, зынданда жатқан Мергенбай батырды, оның әйелін, қолға түскен басқа адамдарды азат етеді. Шауып алған малын қайтарып береді. Кіші қызын Кендебайға қосып, отыз күн ойын, қырық күн тойын істеп, көп сыйлықтар беріп, Кендебайды еліне аттандырады. Кендебай елдің малын айдап келіп, иелеріне табыс етеді. Ата-анасына қосылып, бала қуанады. Баласына қосылып, ата-ана қуанады. Ұлы думан, үлкен той істейді. Кендебай тұрғанда елге батып ешбір жау тие алмайды. Сөйтіп, бұл ел Керқұла атты Кендебай батырдың елі болып атаныпты.