Менің есімім Вика. Менің жасым он екіде. Мен екі мың бесінші жылдың үшінші тамызында Петропавл қаласында туылдым. Мені ата-анам қатты күткен. Балалық шағымның қалай өткені менің есімде, ол өте көңілді болды. Балалық шағымда менің достарым көп болды. Біз әруақытта аулада қыдырып, әткеншек тебетінбіз. Қазір біз өстік, мектепте оқимыз. Кейбір достарымды көріп тұрамын. кейбіреулері басқа мемлекетке тұруға кеткен. Таныс көшелермен жүргенде мен балалық шағымды еске аламын. Мейлі, мен өте ересек болмасамда, менің сондай балалық шағым енді болмайды. Мен осында туылдым. Бұл жерде маған бәрі жақын.
Один бедный парень встретился своим учителем, он жаловался учителю о своей бедности. Кто с ним учился, все стали богатыми, некоторые уважаемыми людьми, а его жизнь проходит в нищете рассказывал он. "Как ты бедным считаешь себя, ты здоровый, руки, ноги целые, работать можешь?", спросил учитель и показывая на руку ученика "Ты эту руку разрешил бы отрезать на тысяча сомов?". "Боже За десять тысяч не дал бы отрезать"- сказал молодой человек. "За сколько отдал бы видящих весь мир, своих зорких глаз, свои уши, крепкие ноги?"-сказал учитель. "Я не поменял бы их на никакие богатства мира",-сказал ученик учителю. Тогда учитель ученику: " Почему тогда хозяин таких богатств, считаешь себя бедным?"сказал.
