Рухани жаңғыру деген кезде ойымызға бірінші болып мешітте намаз оқып отырған немесе уағыз тыңдап отырған көп жамағат көз алдымызға елестейді. Біреулер өзі намазға жығылып, мешітке барып жүрсе, өзгелерді де осы жолға түсіруге тырысады. Отырған жерінде уағыз айтып, өзге жұрттың мазасын алады. Білесіз бе? “Адамдарды кешіруіміз керек. Қателіктеріне көз жұма қарауымыз керек” деп айтатын адамдардың іші кекке толып тұратынын білесіз бе? Яғни уағыз айтушылардың барлығы жақсы немесе кешірімді деп ойлаудың қажеті жоқ.
Мектеп – бұл біздің өміріміздегі ең бірінші маңызды қадам болып табылады. Бұл жер баланы өсіріп, тәрбиелейді. Дәл осы жерде біз, өз ішкі дүниемізді ашып, үлкен дүниеге кіре бастаймы. Мектеп бұл үлкен өмірге деген алғашқы қадам. Өйткені біз дәл осы жерде ғана, тұңғыш білім аламыз, тұңғыш жетістік аламыз, бірінші рет махаббат сезімін сезінеміз. Мектепке, ұялшақ болып, қорқынышпен келеміз. Сосын атанамыз бізді тұңғыш оқытушымызға алып келеді. Бірақ кейін, оқытуышымызды силай бастаймыз, оны екінші ана ретінде тыңдай астаймыз. Алғашқы оқутышымыздан біз, жазу мен оқудан, басқа, дос болып, басқаларды түсінуді үйренеміз. Мектеп бұ білім беру ғана емес, сонымен қатар өмірді үйрететін жер. Біз бұл жерде білім м ен қатар, адал болуды, достастықты әрі, қоғамда өмір сүруді үйренеміз. Бұл жерде біз өз-өзіміөді іздей бастаймыз, ал оқутышымыз бізге көмектеседі. Олар біздік жетістіктерімізді мадақтап, қателіктерімізді жөндеп дұрыс жолға бағыттайды. Мектепте біз өзіміздің көп уақытымыздіы өткіземіз, мектеп біздің екінші үйіміз бола бастайды. Үйге келгенде біз әке шешемізге, мектеп жайлы айта бастаймыз. Мектеп пен үй бірге қосылып бізді тәрбиелейді. Мектептің маңыздысы, ол бізді болашақта кім болатынымызды анықтайды. Ол бізге қажетті дұрыс жолды көрсетеді. Жылдар өтіп біз есейгеннен кейін, әдетте мектептегі кезеңдерді еске алатынын боламыз. Оқытушыларымызды, сыныптастарымызды, еске алып, мектептегі күндерімізді балаларымызға айтатын боламыз. Себебі мектепкі кезеңдер мәңгілік біздің жанымызда қалады.
