Адам гүлзарға гүл отырғызды. .Гүл жақсы жақсы ауа райының, таза судың арқасында гүлдеді. Адам өте қуанышты болды. Бірақ, бір күні арамшөп пайда болды: - Ей, сен қатты тәкаппарлық танытпа, өзіңнің өмірге келгеніңе өкінетін боласың,- деді арамшөп шаңқылдаған даусымен. Бұл сөздер гүлді қатты қапаландырды және ол жабырқай бастады. - Жабырқама!- үлкен гүл оны сабырға шақырды. Адамдар бұны арамшөп деп атайды. Бұл тек өзін ғана ойлайтын жауыз шөп. Үлкен гүл осындай сөздермен оның көңілін көтеріп тастады. Тез арада адам келді және сол арам шөпті жұлып тастады.
Біз әлі баламыз ғой, туған жердің ауасы да шипа дегеннің мағынасын түсінбейміз. Бұл сөзді әжемнің аузынан жиі еститінмін. Бір күні әже неге бұл қайталай бересіз,- деп сұрадым. Сонда әжем, ей балам-ай, сендер бақыттысыңдар туған жеріңде, еліңде тұрып жатырсыңдар, - деп көзіне жас алды. Өзінің бала күнінде ата-анасы Қытайға ел асып кеткенін, ол жақта жүргенде Қазақстанды қалай сағынып, сағыныштан ауырғандарын айтып берді. Бұл сөзді қайталауымның себебі, ол күндер қайталанбаса екен, туған жеріме енді оралғанымда,- дейді. Және туған жердің ауасымен тыныстап, бойымдағы дертімнен де айыққандаймын,- деп әңгімесін аяқтады.
